The Cure: Japanese Whispers (1983)

από τη Δέσποινα Καγκαρά

Το Japanese Whispers είναι το soundtrack που θα είχε το πιο ψυχεδελικό ταξίδι στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου.

Απόλυτα πειραματικό, λίγο ξένο σε σχέση με το συνηθισμένο ύφος του συγκροτήματος, το εν λόγω άλμπουμ των Cure ξεχωρίζει για την πρωτοτυπία του, αλλά και την ενεργό ένταξη του synth ήχου σε πολλά κομμάτια. Δε θα μπορούσε, λοιπόν, να λείπει από τα αφιερώματά μας.

The Cure, “Japanese Whispers”, 1983

Πέραν, βέβαια, από το γεγονός ότι οι Cure έχουν ένα LP που ονομάστηκε Japanese Whispers, η αναφορά στη συγκεκριμένη μπάντα έχει έναν λόγο παραπάνω να βρίσκεται στο Go Radio σήμερα.

Και αυτό γιατί δεν είναι λίγα τα δυτικά συγκροτήματα που επηρέασαν την εμφάνιση (αλλά και τον ήχο) των καλλιτεχνών της Visual kei, του αγαπημένου αυτού είδους της Ιαπωνικής ροκ, για το οποίο τόσες φορές έχουμε μιλήσει.

Οι Buck-Tick, για παράδειγμα, είχαν από νωρίς αναφερθεί στους Sex Pistols, ενώ ο τραγουδιστής των Shazna, Izam, έχει συχνά τονίσει τις επιρροές του από τους Culture Club και τον Boy George.

Όπως αυτοί οι καλλιτέχνες, έτσι και οι Cure με τον τραγουδιστή τους, Robert Smith, έχουν μείνει στην ιστορία, εκτός των άλλων, και για την εξωτερική τους εμφάνιση ˙ ακριβώς όπως και οι Visual kei μπάντες.

Ο Simon Gallup, μπασίστας των Cure, στα 80s. Δε μοιάζει σα να έχει βγει από Visual kei συγκρότημα;

Οι Cure, όμως, το 1983 έκαναν ένα ακόμη βήμα στη σύνδεση δυτικής κουλτούρας και Άπω Ανατολής, δημιουργώντας ένα μοναδικό άλμπουμ 8 κομματιών, εκ των οποίων οι περισσότεροι ίσως ήδη γνωρίζετε το Lovecats. Ωστόσο, επειδή τα υπόλοιπα τραγούδια είναι το ίδιο αξιοσημείωτα, πάμε να μιλήσουμε για το άλμπουμ στο σύνολό του.

“Japanese Whispers”

Ακούγοντας το ξανά και ξανά, θα μπορούσα πλέον να πω ότι έχω χωρίσει τα τραγούδια του Japanese Whispers σε τρεις κατηγορίες:

Πρώτον, στα “διαφορετικά”, δηλαδή στα κομμάτια που είναι πιο μακριά από τον γνώριμο ήχο των Cure. Ίσως λίγο “περίεργα”, ακόμη και με κάποιες ατονίες ενδεχομένως, όμως σίγουρα ενδιαφέροντα και μαγευτικά. Σε αυτήν την κατηγορία βάζω πάντα τα Let’s Go to Bed, The Dream, The Upstairs Room και The Walk. Το μισό άλμπουμ, δηλαδή.

Οι στίχοι του “Let’s Go to Bed”, μεταφρασμένοι στα ελληνικά

Επίσης, όλως τυχαίως, αυτά τα κομμάτια είναι που θα λέγαμε ότι μιμούνται και έναν «Ιαπωνικό» ήχο, κυρίως χάρη στις ψηλές νότες και το synthesizer τους. Από το γεγονός αυτό μπορεί να προκύπτει και ο τίτλος του LP.

Δεύτερον, έχουμε τα “κλασικά” κομμάτια, που δε θα μπορούσαν να είναι άλλα από τα Just One Kiss και Lament, τα οποία είναι και αυτά που μας θυμίζουν ότι ακούμε ακόμη άλμπουμ των Cure. Το Lament, μάλιστα, προσωπικά το θεωρώ ένα από τα καλύτερα και πιο διαχρονικά τραγούδια του συγκροτήματος.

γ) Τέλος, τα “ζωηρά”, δηλαδή τα τραγούδια Speak my Language και Lovecats, τα οποία μοιάζουν και αρκετά μεταξύ τους: είναι και τα δύο πιο ανάλαφρα, ενώ έχουν αρκετά έντονο μπάσο.

Music Videos

Εκτός από τη μουσική, βέβαια, υπάρχουν και videoclips  για τρία ολόκληρα τραγούδια του Japanese Whispers! ‘80s Cure και μουσικά βίντεο, καταλαβαίνετε για τί πράγμα μιλάμε ˙ με απλή οπτικοποίηση των στίχων κυρίως, όπως στο Let’s Go to Bed για παράδειγμα, τα συγκεκριμένα MVs είναι ό,τι πιο διασκεδαστικό μπορούμε να δούμε, αν και, φαινομενικά, δε βγάζουν πολύ νόημα.

Το videoclip του The Walk, μάλιστα, θεωρώ πως έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο: εκεί βλέπουμε, επί τρία λεπτά, τον τραγουδιστή και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας να παίζουν με ένα μωρό κουκλάκι που φοράει μία παραδοσιακή Ιαπωνική μάσκα, ενόσω στο φόντο ξεπετάγονται διάφορα παιδικά παιχνίδια.

“Οδός Πανός”, Τεύχος 29, Μάρτιος-Απρίλιος 1987

Από την άλλη, το MV του Lovecats είναι ίσως το πιο χαριτωμένο, με τη μπάντα να παίζει μουσική, φυσικά, ανάμεσα σε γάτες, ψεύτικες και αληθινές.

Έτσι, λοιπόν, με ένα μόνο δίσκο, εκτός από καταπληκτική μουσική, οι Cure προσέφεραν στο κοινό τους και ένα πραγματικό θέαμα, αποδεικνύοντας πως δε φοβούνται να πειραματιστούν και να “τσαλακωθούν”.

Γιατί, η αλήθεια είναι πως ως τότε το συγκρότημα χαρακτηριζόταν από έναν πιο αυστηρό και βαρύ post punk ήχο, με τη μπάντα να έχει ήδη κυκλοφορήσει τέσσερα στούντιο άλμπουμς[1] σε αυτό το στυλ, ένα εκ των οποίων ήταν και το, πολύ γνωστό τους, Pornography (1982).

Παρ’ όλα αυτά, οι Cure δε δίστασαν να “παίξουν” και να παρουσιάσουν κάτι διαφορετικό με το Japanese Whispers, ανοίγοντας ενδεχομένως, έτσι, το δρόμο και για τα πιο “pop” κομμάτια των επόμενων ετών, με χαρακτηριστικότερο ίσως τo Friday I’m in Love (1992).

Πίσω στο 1987, άλλωστε, αφιέρωμα του ελληνικού περιοδικού «Οδός Πανός»[2], αποκάλυπτε πως ειδικά το Let’s Go to Bed (που ανοίγει και το δίσκο) ήταν μία προσπάθεια του Smith να γράψει κάτι πιο εμπορικό, πιο pop ˙ απλώς, θα λέγαμε πως το έκανε με τον δικό του, ξεχωριστό, τρόπο. Σε σχέση πάντως με τους προηγούμενους δίσκους των Cure, το Japanese Whispers ήταν όντως ό,τι πιο “pop”  μπορούσε κανείς να ακούσει εκείνο το διάστημα.

“Οδός Πανός”, τεύχος 29, αφιέρωμα στους The Cure. Στα αριστερά, ο Robert Smith

Πριν κλείσουμε, να πω πως το συγκεκριμένο LP  είναι και το πρώτο άλμπουμ που άκουσα ποτέ σε βινύλιο ˙ μία μοναδική εμπειρία, την οποία χρωστάω στον Η., και τον ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό, καθώς οι Cure είναι ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Απίστευτα ευφυής μουσικά, κυρίως χάρη στη δημιουργικότητα του Robert Smith, η μπάντα μάς έχει χαρίσει υπέροχα κομμάτια όλα αυτά τα χρόνια, παραμένοντας ακόμη σύγχρονη και επιβεβαιώνοντας τη θεωρία μου πως, όσον αφορά τη μουσική, οι Άγγλοι ήταν πάντα ένα βήμα μπροστά (βλ. David Bowie, The Smiths, Pet Shop Boys, Oasis κλπ).

Αφιερωμένο στον Ηρακλή και την Ίντα.

Πηγές: 

Οδός Πανός, τεύχος 29 (και όλο το φωτογραφικό υλικό, εκτός από το εξώφυλλο του Japanese Whispers)

Youtube: THE CURE OFFICIAL YOUTUBE (@thecure)

[1] Μία διευκρίνιση για το Japanese Whispers: ο δίσκος είναι “compilation” και όχι “studio” άλμπουμ. Αυτό σημαίνει ότι τα περισσότερα τραγούδια είχαν γραφτεί ξεχωριστά το ένα από το άλλο, και όχι με το σκοπό να δημιουργήσουν μία ενιαία δουλειά εξ’ αρχής. Στην πορεία, όμως, μαζεύτηκαν όλα μαζί, δημιουργώντας έναν ολοκληρωμένο δίσκο.

[2] Οδός Πανός, Εργοτάξιο Εξαιρετικών Αισθημάτων, Αρ. τεύχους 29, Μάρτιος-Απρίλιος 1987 (με ειδικό αφιέρωμα στους Cure).