από τον Kalivo

---

Έριξα μια ματιά στο αραχνιασμένο MyAnimeList προφίλ μου, για να διαπιστώσω μετά βεβαιότητος πως έχω να δω anime κοντά μισή χρονιά! Που κολλάει αυτό; Χθες λοιπόν (13/11/2023, δεν μπορώ να γνωρίζω πότε θα διαβαστεί από τον καθένα αυτό το ας το πούμε review) πήρα τη μεγάλη απόφαση να δω κάτι τις. Κι ήταν όντως μεγάλη απόφαση, γιατί επέλεξα να δω κι εγώ επιτέλους το μεγάλο τέλος του Attack on Titan.

Νομίζω οφείλω να ξεκινήσω με το κλασικό, παρατραβηγμένο αστείο. Ναι, εννοώ το τέλος τέλος. Όχι, το «3η σεζόν 2ο μισό τέλος σ’ έναν άλλον κόσμο» (στα αγγλικά αποδίδει καλύτερα το final in an other world αστείο λόγω της χρήσης αυτών των φράσεων στις μεταφράσεις γνωστών isekai. Εντάξει, παρακάτω δεν θα εξηγώ τα "ανέκδοτά" μου, ξέρω είναι εκνευριστικό).

Κι αφού έφυγαν τα επουσιώδη από τη μέση, ξεκινάμε και εμείς επιτέλους με τα ουσιαστικά.

Το Attack on Titan έλαβε τέλος! Το μεγάλο φινάλε που πολύς κόσμος περίμενε, έφτασε στις οθόνες μας. Σαν anime-only θεατής, θεωρώ πως το περίμενα με ακόμη περισσότερη ανυπομονησία. Αυτά τα final season parts με είχαν κάνει να τρομοκρατούμαι. Θα τελειώσει ποτέ άραγε ή σε κάθε επεισόδιο θα μένω με αυτήν την αιώνια απορία; Και η αλήθεια είναι πως ήθελα να δω που θα καταλήξει όλο αυτό, όλη αυτή η ιστορία που ο Isayama σκαρφίστηκε. Σε ποιο τέλος θέλει να μας οδηγήσει;

 

Και τώρα αρχίζουν τα spoilers.

Ξεκίνησα το aot κάπου στα τέλη του 2019. Σίγουρα, εξ αρχής δεν θα έλεγε κανείς το anime αυτό ότι είναι μια αθώα σειρά. Από πολύ νωρίς βλέπουμε πόσο σκληρός είναι ο κόσμος του. Και βρισκόμαστε τώρα εμείς στη θέση να παρακολουθήσουμε το ταξίδι μιας ομάδας παιδιών (αρχικά) προς ... τι; Το aot από την αρχή του ταλανίζεται με το ερώτημα <<γιατί πολεμάμε>> και ειδικότερα <<ποιον πολεμάμε>>. Σε έναν κόσμο που η γενοκτονία ολάκερης της ανθρωπότητας είναι υπό εξέλιξη, ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός;

 

Και το όνομα αυτού, Eren Yeager.

Θέλοντας και μη, δεν γλυτώνει φυσικά κανένας από το να αναφερθεί στον Eren. Και ναι, είναι ο πρωταγωνιστής, δεν θα μπορούσε παρά να πρωταγωνιστεί. Αλλά σε ένα φινάλε που βλέπουμε και ακούμε τον Eren όλο και λιγότερο, είναι σημαντικό να καταλάβουμε τι του συμβαίνει.

Καθ'όλη τη διάρκεια, το Attack on Titan μας έχει επιφυλάξει ανατροπές, μία αλληλουχία συνταρακτικών γεγονότων, γεμάτη από ιδιαίτερα στενάχωρες και συγκινησιακά φορτισμένες σκηνές. Αυτό που καταφέρνει να επιτύχει η πλοκή και το σενάριο είναι να σε πείσει πως όσα συμβαίνουν στον ζοφερό κόσμο του Attack on Titan, δεν είναι απλώς ένα παραμύθι που σου διαβάζουνε. Αλλά είναι μία συνεχόμενη ροή, στην οποία γίνεσαι μέρος. Κάθε θάνατος ενός χαρακτήρα σε ταράζει, άλλοτε ίσως και να σε ευχαριστεί. Ένα νέο στοιχείο, μια νέα πληροφορία για τους τιτάνες και τα έθνη των ανθρώπων σε εξιτάρει και σου εξάπτει το αίσθημα της αγωνίας. Σε κάθε περίπτωση, οι εξελίξεις σε παρασύρουν μέσα στη δίνη τους. Όπως και τους πρωταγωνιστές τους. Ένας κόσμος που όλοι θα συνέπασχαν με τους Eldians, έχει μετατραπεί σε έναν κόσμο που κινδυνεύει να εξαλειφθεί από τους ίδιους. Ένας κόσμος όπου ο Eren βρισκόταν σε κίνδυνο, τώρα πια κινδυνεύει ο κόσμος από τον ίδιο. Έναν Eren που δεν ξέρεις αν τάσσεσαι στο πλευρό του ή είσαι εναντίον του.

Τουλάχιστον μέχρι να συμβούν τα τελικά γεγονότα.

Μέχρι το φινάλε αυτό καθ' αυτό, οι πράξεις του Eren φαίνονται να πηγαίνουν κόντρα στον ρόλο που τον είχαμε συνηθίσει. Θα μπορούσε να πει κανείς πως ήταν σαν να βλέπαμε έναν άλλον, "σκοτεινό", δίχως συμπόνια και καλοσύνη Eren. Έναν Eren που τα έχασε και εξαπολύει μία γενικευμένη επίθεση ενάντια σε όλη ανθρωπότητα. Έναν Eren που δείχνει να έχει χάσει την αίσθηση της ελευθερίας, η οποία αποτελούσε κύριο κίνητρό του. Για ποιον λόγο μάχεται πλέον; Και τι είδους μάχη δίνει;

 

Είναι ο Eren πλέον "ο κακός της υπόθεσης";

Αυτό το ερώτημα είχε αρχίσει να με απασχολεί από την αρχή των τεκταινόμενων της τέταρτης (και τελευταίας, κάμποσα φεγγάρια μετά) σεζόν. Προσπαθούσα διαρκώς να καταλάβω, γιατί ο Eren οδηγήθηκε στην ακραία αυτή απόφαση της σχεδόν ολοκληρωτικής εξόντωσης της ανθρωπότητας. Κι η αλήθεια είναι πως το Attack on Titan κατάφερε να μου διεγείρει αυτό το ερώτημα και να κρατά τον προβληματισμό μου ενεργό μέχρι και το τελευταίο λεπτό. Κατάφερε να παρουσιάσει τα γεγονότα που θα οδηγήσουν στις εξηγήσεις με τέτοιο τρόπο ώστε να γευτώ μία ικανοποιητική απάντηση.

Αν συμφωνούσα με όλο αυτό;

Το aot κατάφερε και κάτι ακόμα, και δεν νομίζω πως είναι κατόρθωμα που αφορά μονάχα εμένα προσωπικά. Κατάφερε να μας κάνει να σκεφτόμαστε ξανά και ξανά την κάθε επιλογή που πάρθηκε από τους χαρακτήρες. Όσο και αν διαφωνούσαμε ή συμφωνούσαμε, μας έκανε να παθιαζόμαστε και να αδημονούμε για τη συνέχεια. Και παρόλο που αναμφίβολα θα είχαμε αντιρρήσεις, μάς έκανε να δεχόμαστε το αποτέλεσμα και να προχωράμε. Όπως ακριβώς έκαναν σε όλη τη διάρκεια οι πρωταγωνιστές.

Ο επίλογος της σειράς

Το Attack on Titan, για εμένα προσωπικά, τελείωσε την κατάλληλη στιγμή. Θεωρώ πως όσα είδαμε και νιώσαμε ήταν καιρός πια να λάβουν ένα τέλος, το τέλος που τους αρμόζει. Τώρα, όσον αφορά το φινάλε το ίδιο. Κατανοώ ότι είναι δύσκολο (ακατόρθωτο θα πω) να ευχαριστήσεις τους πάντες. Ωστόσο, πιστεύω πως το κλείσιμο ήταν ταιριαστό και δικαιολογήθηκε επαρκώς. Αιτιολογήθηκαν αναμφίβολα όσα χρειάστηκαν να αιτιολογηθούν προκειμένου να οδηγηθούμε σε ένα δεμένο τέλος. Ένα φινάλε που πρόσφερε συγκίνηση, ανακούφιση και έθεσε το Attack on Titan σε μια ξεχωριστή θέση στις καρδιές και τη συνείδησή μας.

Το μόνο που θα αναφέρω σαν μικρό "αρνητικό" είναι ότι νιώθω πως έλειψαν οι εκρηκτικές σκηνές που μας πρόσφερε απλόχερα το studio WIT. Με κανένα τρόπο βέβαια δεν επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό, μιας και το στούντιο Mappa έκανε φοβερή δουλειά και άφησε πλήρως ευχαριστημένο το κοινό (παρά τις αρχικές διαφωνίες για το διαφορετικό art style). Φυσικά, δεν μπορεί κανείς να μην προσέξει το κομμάτι που παίζει στην "έξοδο" της Hange. Και σε γενικότερες γραμμές, στο σύνολό της η μουσική ήταν παρούσα και "ανέβασε σε επίπεδο" τα όσα διαδραματίστηκαν.

Σε θέμα animation, το τελευταίο επεισόδιο έδωσε έμφαση στα σημεία που έπρεπε. Και νομίζω ότι ήταν η καλύτερη δουλειά του στούντιο Mappa, και χαίρομαι που μας φύλαξαν τα καλύτερα για το τέλος.

Ας πω κι ένα τελειωτικό σχόλιο, για να κλείσω το άρθρο ετούτο. Δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου τη μπουνιά του Armin στον Eren και εν συνεχεία, τη φράση του για την Mikasa!

Το Attack on Titan δεν με απογοήτευσε, μια καλή ιστορία συνέχισε να είναι καλή και παρέμεινε ελκυστική και αξιόλογη σε όλη της την έκταση. Το τέλος με άφησε χαρούμενο και γεμάτο συναισθήματα, ενώ ταυτόχρονα με έκανε να "γευτώ" την γλυκόπικρη γεύση του αποχαιρετισμού.

Καθώς λέει και η Mikasa, τα λέμε αργότερα Eren.