Album Review: “Feminism” από Kuroyume

από τη Δέσποινα Καγκαρά

Χωρίς να έχω ακούσει πολύ Kuroyume γενικά, τολμώ να πω ότι το Feminism είναι ένα από τα καλύτερα πανκ-ροκ άλμπουμς που έχω συναντήσει.

Έχοντας φέτος κλείσει 30 χρόνια κυκλοφορίας, το LP θυμίζει κάτι από τους πρώτους δίσκους των Buck-Tick, πίσω στη δεκαετία του 1980, με έντονα τα πανκ στοιχεία. Απλώς το Feminism μοιάζει πιο «δεμένο», πιο ώριμο ˙ μία πολύ καλή ισορροπία ανάμεσα στην εξωστρέφεια, την εκτόνωση και την εσωτερικότητα ταυτόχρονα.

Kuroyume

Καθώς, όπως προείπα, δεν έχω εμβαθύνει πολύ στο συγκρότημα καθεαυτό, θα παραμείνω κυρίως στην ενασχόληση με το Feminism, το οποίο και λατρεύω να ακούω από την αρχή ως το τέλος. Ωστόσο, θα αναφέρω ενδεικτικά κάποια συμπεράσματα και πληροφορίες για τους Kuroyume, τα οποία προέρχονται είτε από προσωπικές παρατηρήσεις είτε από τη “free encyclopedia” της καρδιάς μας, κοινώς Wikipedia.

Οι Kuroyume τη δεκαετία του ’90.

Οι Kuroyume, λοιπόν, πρωτοσυστάθηκαν το 1991 στη Nagoya της Ιαπωνίας. Έως σήμερα, έχουν κυκλοφορήσει δέκα άλμπουμς, ενώ έχουν παύσει δύο φορές τις δραστηριότητές τους ˙ από φέτος, μάλιστα, το συγκρότημα έχει ξαναενωθεί. Βασικά μέλη των Kuroyume αποτελούν ο τραγουδιστής Kiyoharu και ο μπασίστας Hitoki, οι οποίοι αποτελούν και ιδρυτικά μέλη του συγκροτήματος.

Στην αρχή, βλέποντας εικόνες της μπάντας, είχα οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι μιλάμε για ένα καθαρά Visual kei συγκρότημα. Ωστόσο, διαβάζοντας το αντίστοιχο λήμμα στην Wikipedia, πρόσεξα ότι οι Kuroyume χαρακτηρίζονται απλά ως «ροκ μπάντα».

Η αλήθεια είναι ότι, ακούγοντας το Feminism, και παρατηρώντας πως η Visual kei εμφάνιση της μπάντας (ρούχα, βάψιμο, μαλλί) είναι έντονη κυρίως στα πρώτα χρόνια της καριέρας της, καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα που είχα φτάσει και για τους Buck- Tick: ναι, μπορεί οι Kuroyume να αποτέλεσαν κομμάτι αυτού του μουσικού είδους, ωστόσο, στην πορεία διατήρησαν μάλλον περισσότερο το προφίλ ενός πιο κλασσικού συγκροτήματος.

Από την άλλη, βέβαια, πρόσφατα διάβασα ότι η μπάντα θεωρήθηκε μέρος ενός υποείδους της Visual kei, που ονομάστηκε Nagoya kei και πρόκειται για πιο βαριά μουσική, επηρεασμένη από δυτικές, πανκ και ροκ μπάντες ˙ βγάζει νόημα, αν σκεφτούμε ότι τόση ώρα μιλάω για το πανκ ύφος του Feminism. Μάλιστα, όπως προκύπτει, τα συγκροτήματα της Nagoya kei δεν επικεντρώθηκαν στην extreme εξωτερική εμφάνιση, όπως ακριβώς φαίνεται να κάνουν και οι Kuroyume.

Σε κάθε περίπτωση, ίσως δεν έχει και πολύ νόημα να σταθούμε σε προσδιορισμούς ή και διαχωρισμούς ˙ οι Kuroyume είναι αυτοί που είναι και τρεις δεκαετίες πριν δημιούργησαν ένα υπέροχο άλμπουμ, με τραγούδια διαχρονικά, γεμάτα ένταση και πάθος.

Ας περάσουμε, λοιπόν, πιο αναλυτικά στο Feminism, αφιερώνοντας λίγα λόγια για καθένα από τα 14 κομμάτια του δίσκου:

Feminism

Το εξώφυλλο του δίσκου, με τον Kiyoharu

Track 1. Shinzo

Εντελώς εισαγωγικό, ούτε δύο λεπτά μελωδία. Μυστηριώδες, μας δίνει την αίσθηση ότι κάτι περιμένουμε…

Track 2. Kaitou Zikken

Μπαίνει απότομα, μετά το απαλό Shinzo. Τρομακτικό, αγχωτικό, μας ξαφνιάζει.

Track 3. Feminism

Πολύ σωστά έχει το όνομα ολόκληρου του άλμπουμ ˙ υπέροχα ντραμς, που εισάγουν δυναμικά το κομμάτι και διατηρούν κυρίαρχο ρόλο ως το τέλος. Επίσης, τρομερό μπάσο και φωνητικά.

Track 4. Nemurenai Hi Ni Miru Tokei

Πιο ανάλαφρο, αισιόδοξο. Θα ταίριαζε σε ‘90s rom-com ταινία, αν και δεν ξέρουμε τί λένε και οι στίχοι…

Track 5. Unlearned Man

Για ακόμη μία φορά, δυναμικά ντραμς από την αρχή. Εδώ, ο Kiyoharu μοιάζει περισσότερο σαν να απαγγέλλει παρά σαν να τραγουδάει ˙ ίσως μας διηγείται την ιστορία του “unlearned man”.

Track 6. Love Song

Το πρώτο που άκουσα από Kuroyume και, έκτοτε, το αγαπημένο μου. Έχω μία αδυναμία στα καλά κιθαριστικά solos και το Love Song έχει τα πρωτεία εδώ. Εκτός από το υπέροχο solo στα μισά του τραγουδιού, εννοείται πως η κιθάρα μάς έχει ήδη κερδίσει από την εισαγωγή.

Track 7. Shiro to Kuro

Ο-NEI-ΡΕ-ΜΕ-ΝΟ ξεκίνημα (τώρα που το σκέφτομαι, τα περισσότερα τραγούδια του Feminism μας εντυπωσιάζουν από την αρχή τους). Κάπως αισθησιακό, με τη χροιά του Kiyoharu να είναι πολύ πιο «απαλή» (αν και αργότερα αγριεύει λίγο). Ρομαντικό.

Track 8. Yasashi Higeki

Επίσης πολύ αγαπημένο κομμάτι, κυρίως για το δυναμισμό και το συναίσθημα του Kiyoharu στο ρεφρέν. Αποπνέει ένα σπαραγμό, ο οποίος επισφραγίζεται από την υπέροχη κιθάρα του τραγουδιού.

Track 9. Silhouette

Μπάσο στην εισαγωγή= Επιτυχία. Δεν έχω να πω κάτι άλλο.

Track 10. Kuchizuke

Νοσταλγικό, λίγο μελαγχολικό ˙ ο Kiyoharu στα πιο «γλυκά» του.

Track 11. Miss Moonlight

Επίσης κάτι που θα μπορούσε να παίξει σε ταινία, ίσως στα ‘80s αυτή τη φορά. Και πάλι, κιθάρα που κλέβει την παράσταση.

Track 12. Kamakiri

Να πω την αλήθεια, μου μοιάζει σαν μία μίξη όλων των τραγουδιών του άλμπουμ σε ένα.

Track 13. Happy Birthday

Χαρούμενο, ανεβαστικό ˙ ο Kiyoharu με πιο παιχνιδιάρικο τόνο εδώ. Δε θα με πείραζε καθόλου εάν αντικαθιστούσε το κλασικό Happy Birthday που τραγουδάμε στα γενέθλια.

Track 14. Shijou No Yurikago

Τελευταίο κομμάτι, και δε θα μπορούσε να κλείνει καλύτερα το άλμπουμ. Εισαγωγή με πιάνο, σοβαρός Kiyoharu και δε συμμαζεύεται…

Και κάπου εδώ, το αφιέρωμα στο Feminism και τους Kuroyume, την πολύ ενδιαφέρουσα αυτή μπάντα της Ιαπωνικής ροκ σκηνής, φτάνει στο τέλος του. Τώρα που σας βάλαμε στο κλίμα και που διαβάσατε για τα κομμάτια του άλμπουμ, κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και ακούστε τα κιόλας ˙ να δούμε εάν οι απόψεις μας συγκλίνουν!

Πηγές:

Wikipedia- Kuroyume 

Instagram Accounts:

Kiyoharu: @kiyoharu_official

Hitoki: @hitokill