Μια πολύ προσεγμένη δουλειά με αρκετή ποικιλία στους ήχους. Σίγουρα θα το ακούω για πολύ καιρό ακόμα!

1. xi-sai
   
   Το αγαπημένο μου κομμάτι από όλο το δίσκο. Πάντα μου άρεσε που αυτή η μπάντα καταφέρνει να είναι δυνατή με έναν πολύ «ευγενικό» τρόπο, μια ιδιότητα που τονίζεται ιδιαίτερα σε αυτή τη σύνθεση. Ίσως να είναι η φωνή του Satoshi που μπορεί και στηρίζει αυτό τον ήχο και αυτή την ατμόσφαιρα… πάντως το αποτέλεσμα τους τιμά!
    
2. uso
   
   Uso λοιπόν, δηλαδή «ψέμα». Όλα τα τραγούδια έχουν πολύ απλούς τίτλους που αποτελούνται το πολύ από 2 λέξεις, πράγμα που μου φαίνεται αρκετά έξυπνο σαν ιδέα: διακριτικό, αλλά σου μένει στο μυαλό. Το συγκεκριμένο τραγουδάκι λοιπόν είναι αρκετά ήπιο και μου θυμίζει τον κλασικό ιαπωνικό ροκ ήχο (κυρίως το ριφφ της κιθάρας στην εισαγωγή, αλλά και όλο το χτίσιμο του τραγουδιού έτσι όπως ξετυλίγεται μέσα από τα ακουστικά μου). Σίγουρα αποτελεί άριστη επιλογή για δεύτερο κομμάτι και πετυχαίνει μια πολύ καλή σύνδεση με το 3ο track.
    
3. high light
   
   Η ποπ εισαγωγή του με ανεβάζει αρκετά. Είμαστε ήδη στα μισά του μίνι άλμπουμ και τολμώ να πω πως έχω αρχίσει και «δένομαι» συναισθηματικά με αυτό που ακούω. Ίσως το «high light» να μην διαφέρει πολύ από τα δύο προηγούμενα tracks σαν ενορχήστρωση, όμως εισάγει με προσεγμένο τρόπο το ηλεκτρονικό – ποπ στοιχείο, πράγμα που κάθε ακροατής θα εκτιμήσει. 
    
4. limiter
   
   Ένας πιο επιθετικός, μυστηριώδης ήχος και ξαφνικά…dubstep;! Ακριβώς! Κάνει δειλά-δειλά την εμφάνισή του ένας πολύ πιο βαρύς ηλεκτρονικός ήχος, φτάνοντας σε ένα μικρό, τελείως ηλεκτρονικό bridge. Σίγουρα δεν το περίμενα αυτό. Ένας πολύ απροσδόκητος συνδυασμός ήχων κάνει το «limiter» το πιο «γεμάτο» ηχητικά κομμάτι, όχι τόσο κατάλληλο για headbanging, αλλά κατάλληλο για αυτόν που ψάχνει το διαφορετικό στα ακούσματά του.
    
5. doc
   
   Κάπως απότομη η αλλαγή σε κάτι πολύ πιο χαλαρό, αλλά δεν μπορώ να πω πως δεν μ’αρέσει αυτή η ποικιλία. Μια γλυκιά μπαλάντα με ακουστική κιθάρα, μπάσο, ντραμς και ελάχιστους ηλεκτρονικούς ήχους, όμορφες εναλλαγές στη μελωδία που αναδεικνύουν κάθε όργανο που συμμετέχει. Φυσικά, στο φινάλε η ένταση ανεβαίνει σημαντικά, καταλήγοντας όμως και πάλι στην αρχική γαλήνη του κομματιού.
    
6. tear drop 
   
   Φτάσαμε λοιπόν στο τελευταίο track, ένα πολύ πιο γρήγορο τραγούδι. Υπάρχει κάτι στη μελωδία του που πιστεύω το κάνει το τέλειο τραγούδι για το κλείσιμο αυτού του μίνι άλμπουμ. Είναι το μικρότερο σε διάρκεια από όλα τα κομμάτια, συνεπώς με το που τελειώνει με κάνει να θέλω να ακούσω όλο το άλμπουμ από την αρχή… ήταν όντως αυτός ο σκοπός τους άραγε; Όπως και να έχει πέτυχαν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα για εμάς τους ακροατές τους!
   
   Έτσι λοιπόν ολοκληρώνεται αυτή η κριτική. Εσάς πώς σας φάνηκε το μίνι άλμπουμ; Θα θέλατε να γράψουμε κριτική για κάτι ακόμα;