Greetings, άνθρωποι και απάνθρωποι. Alucard εδώ, με μερικές ερωτήσεις: Σας αρέσει η Jpop; Ο κόσμος των Jpop Idols; Τι γνωρίζετε για το “σύνδρομο του απατεώνα” (impostor syndrome); Σας ενδιέφερε ποτέ να δείτε τι σημαίνει “διασχιστική διαταραχή ταυτότητας” (Dissociative Identity Disorder); Τι γνώμη έχετε για τις εμμονές, οι οποίες μπορούν να καταστρέψουν ένα άτομο; Ω ναι, για μια ακόμα φορά σκάω μύτη με μια ψυχολογική anime ταινία που ομολογώ ήταν πολύ πίσω στην λίστα μου, ονόματι Perfect Blue.

Σκηνοθετημένο από τον Satoshi Kon (Paprika, Tokyo Grandfathers, Paranoia Agent) το 1997, το Perfect Blue ακολουθεί τις περιπέτειες μιας κοπέλας-πρώην-idol, της Kirigoe Mima, η οποία μετά τη διακοπή της καριέρας της ως pop idol και την αρχή της καριέρας της ως ηθοποιός, μπαίνει σε ένα κόσμο αμφιβολίας, δισταγμού και άρνησης, ενώ ταυτόχρονα οι συνεργάτες της πεθαίνουν ένας ένας. Την ίδια στιγμή, η Mima ανακαλύπτει την ύπαρξη ενός site αφιερωμένου σε εκείνη. Το περίεργο με το συγκεκριμένο site είναι ότι φαίνεται να χρησιμοποιείται σαν ημερολόγιο...από την ίδια, όπου μέσα καταγράφονται οι κινήσεις της και η μέρα της, με λεπτομέρειες που φεύγουν από τη ζώνη του λογικού, και εδραιώνονται στη σκηνή του ανατριχιαστικού. 

Δε θα σας πω περισσότερα για τη πλοκή, γιατί δε θέλω να σας χαλάσω την ποιότητα του mindfuck που προσφέρει η ταινία. Αυτό όμως που έχω να πω είναι ότι η σκηνοθεσία, καθώς και η εναλλαγή των σκηνών, είναι τα πράγματα που δίνουν στην ταινία το στοιχείο της σύγχυσης, και αφήνουν τον θεατή να αναρωτιέται συνεχώς. Ευτυχώς όμως δε κουράζει ιδιαίτερα γιατί: 1) Πόσο να κουράσει μέσα σε 90 λεπτά; και 2) Το τέλος είναι ικανοποιητικό και επεξηγηματικότατο.

Η μουσική και τα visuals της ταινίας δυστυχώς δεν είναι τόσο καλά όσο η πλοκή της. Τα πρόσωπα είναι μεν αρκετά εκφραστικά, αλλά όχι τόσο όσο θα ήθελα. Αν το anime δεν είχε να κάνει τόσο με ψυχολογία, αλλά πιο πολύ με δράση και μάχες, δε θα είχα θέμα, αλλά κατά τη γνώμη μου σε ένα anime το οποίο είναι ως επι το πλείστον slice of life, δεν είναι σωστό τα πρόσωπα να είναι τόσο ανέκφραστα. 

Στη μουσική δεν έχει δοθεί ιδιαίτερη προσοχή. Γενικότερα η μουσική στη ταινία είναι πολύ στα μετόπισθεν και έρχεται στο προσκήνιο μόνο σε πολύ συγκεκριμένες στιγμές, κάτι που είναι κρίμα. Η σωστή μουσική μπορεί να βάλει τον θεατή στη ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων και ειδικά σε ταινίες όπου οι καταστάσεις εντάσσονται στη σφαίρα του πραγματικού, μπορεί να τον παρασύρει ακόμα περισσότερο.

Για τους χαρακτήρες εκτός της πρωταγωνίστριας δεν έχω να πω κάτι, αφού δε μαθαίνουμε και τίποτα για αυτούς (είτε λόγω περιορισμένου χρόνου, είτε λόγω θανάτου). 

Βαθμολογίες

Πλοκή: 8/10

Η ταινία δείχνει μια extreme (αλλά πιθανή) κατάσταση στον κόσμο των idols. Πασπαλισμένη με αρκετά στοιχεία ψυχολογίας και συμβολισμού, μπορεί να βάλει τον θεατή σε ένα ταξίδι αναζήτησης εννοιών και να τον κάνει να σκεφτεί λίγο περισσότερο τον “άνθρωπο πίσω από τη persona”.

Visuals: 5/10

Τίποτα σπουδαίο. Δυστυχώς η ταινία αποτυγχάνει στο να σε βυθίσει στον κόσμο της με τις εικόνες που σου δείχνει (όχι όμως λόγω ηλικίας).

Μουσική: 4/10

Με έμφαση στη χρήση ηχητικών εφέ αντί για μουσική, η ταινία δεν καταφέρνει να σετάρει την ατμόσφαιρα όπως θα έπρεπε. Συνήθως πιο “βαριές” ταινίες δεν έχουν πρόβλημα με το να βάλουν λίγη έως και καθόλου μουσική, αλλά αν το immersion δεν επιτευχθεί με τα visuals τουλάχιστον, θα πρέπει να το καταφέρει η μουσική.

Χαρακτήρες: 6/10

Εδώ η βαθμολογία αφορά μόνο τον κεντρικό χαρακτήρα της ταινίας. Η Mima με τις πράξεις και τις σκέψεις της καταφέρνει να κάνει τον θεατή να τη συμπονήσει για αυτά που της συμβαίνουν, αλλά από την άλλη δε κάνει τίποτα μόνη της για να φύγει από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, κάτι που την καθιστά περισσότερο θύμα, χωρίς ιδιαίτερο character development.

Final Verdict: Recommended,

αλλά μόνο για φανς του είδους που δεν έχουν πρόβλημα με παλιά γραφικά. Από την ταινία δε θα σας μείνουν τόσο οι χαρακτήρες, όσο τα μηνύματα της, και ίσως αυτό να ήθελε να πετύχει ο δημιουργός.

Αυτά για σήμερα. Until next time, peace!