Greetings για άλλη μια φορά. Alucard εδώ, με μια anime ταινία, η οποία μπορεί να σας βάλει σε σκέψεις και να δημιουργήσει (αμπελο)φιλοσοφικές συζητήσεις για το τί σημαίνει να είσαι άνθρωπος, αν θα ήθελες να ζήσεις για πάντα, και αν είναι καλή ιδέα να διακοσμήσεις το μπαρ που άνοιξες με περίεργους πίνακες από έναν edgy 20χρονο ζωγράφο με daddy issues. Αυτά τα ερωτήματα έρχεται να θέσει η ταινία Human Lost.

Πρώτα, όμως, λίγη ιστορία πίσω από το όνομα της ταινίας. Το Ningen Shikkaku είναι μυθιστόρημα από τον Osamu Dazai (στα Αγγλικά μεταφράζεται συνήθως ως “No Longer Human”), ο οποίος έδωσε τέλος στη ζωή του μετά το τελευταίο μέρος του βιβλίου του. Να σημειωθεί ότι είναι το δεύτερο καλύτερο σε πωλήσεις στην Ιαπωνία μέχρι σήμερα. H πλοκή του βιβλίου δεν έχει καμία σχέση με τη πλοκή της ταινίας, αλλά η Αγγλική μετάφραση για τη ταινία (Human Lost) ταιριάζει περισσότερο, όπως θα δείτε παρακάτω.

Στο Tokyo του 2036, όλες οι ασθένειες έχουν εξαλειφθεί, και ο πληθυσμός ζει πολύ πέρα από το προσδόκιμο όριο επιβίωσης, που τώρα πια είναι τα 120 χρόνια, χάρη σε nanomachines μέσα στα σώματα τους. Τα nanomachines αυτά ελέγχονται από ένα δίκτυο, το S.H.E.L.L., το οποίο είναι υπεύθυνο για τη διατήρηση και το deployment των nanomachines όταν παρατηρηθεί ανωμαλία στην υγεία κάποιου ανθρώπου. Οι άνθρωποι που καταφέρνουν με κάποιο τρόπο να διαταράξουν αυτά τα nanomachines αρκετά ώστε να σταματήσει η ορθή λειτουργία τους, μεταμορφώνονται σε “Lost”, άβουλα τέρατα των οποίων ο σκοπός είναι να δημιουργήσουν περισσότερα Lost. Ο πρωταγωνιστής μας, Youzou Oba, έχοντας χάσει και τους δυο γονείς του στο “Lost Phenomenon”, μένει σε ένα μπαρ μιας τύπισσας (που το anime ποτέ δε καταφέρνει να μας εξηγήσει ποια είναι) και αποφασίζει (διστακτικά μεν, και μετά από πίεση του φίλου του) να πάρει μέρος σε μια τρομοκρατική επίθεση ενάντια της οργάνωσης που ελέγχει το S.H.E.L.L. , λόγω της ιδεολογίας του: Το να είσαι αθάνατος αυτόματα σε ακυρώνει από την ιδιότητα του “ανθρώπου”, και ο μόνος τρόπος για να αναγνωριστείς ξανά ως άνθρωπος είναι να επαναφερθεί ο παράγοντας “θάνατος” στον κύκλο της ζωής σου. Δυστυχώς η ενέργεια αυτή του πρωταγωνιστή μας δε του βγαίνει σε καλό. Στο τέλος βρίσκεται σε μια κατάσταση, η οποία κάνει εκείνον να αναρωτηθεί αν τελικά άξιζε ο κόπος και εμάς να αναρωτηθούμε αν άξιζε που ξοδέψαμε χρόνο για να δούμε την ταινία αυτή.

Η πλοκή, ενώ έχει πολύ καλό concept και σε βάζει σε σκέψεις για το αν ένα μέλλον χωρίς αρρώστιες είναι ουτοπικό ή δυστοπικό, δεν καταφέρνει να σε ιντριγκάρει ιδιαίτερα με την εκτέλεση του concept αυτού, αφήνοντας διάφορα plot holes και underwhelming character development. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, στο τέλος να έχουμε αναπάντητες ερωτήσεις όχι μόνο για το μήνυμα της ταινίας, αλλά και για το περιεχόμενό της.

Οι 3 κύριοι χαρακτήρες αντιπροσωπεύουν τα 3 μονοπάτια που καλείται να επιλέξει ο πρωταγωνιστής μας, ο οποίος ανήκει μέσα σε αυτούς: Ουτοπία, καταστροφή και ελεύθερη βούληση (ναι, δυστυχώς ο πρωταγωνιστής μας ψιλοκαταντάει να είναι ο “εκλεκτός” από ένα σημείο και μετά, αλλά τουλάχιστον η ιδιότητα του αυτή δεν είναι ο κύριος γνώμονας της ταινίας, πάλι καλά). Οι supporting χαρακτήρες δεν είναι τίποτα σπουδαίο, αλλά αυτό δε μας πειράζει, μιας και δε μιλάμε για κάποια ολόκληρη season, αλλά μόνο για μια ταινία. Κάνουν την δουλειά τους και φεύγουν.

Η ταινία είναι εξ'ολοκλήρου γυρισμένη σε CGI (Computer Generated Imagery), κάτι που συνήθως αποδεικνύεται κακό, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση το CGI της ταινίας δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το κλασσικό ζωγραφισμένο anime. Λεπτομερέστατες εκφράσεις προσώπου, φυσικές κινήσεις σώματος και μάχες γεμάτες δράση και ένταση.

Η μουσική της ταινίας δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο και χρησιμεύει κυρίως σαν background music. Δεν υπάρχει κάποιο leitmotif και γενικότερα η μουσική εδώ παίζει δευτερεύων ρόλο.

Πλοκή: 5/10

Ενώ το concept της ταινίας είναι καλό για θέμα συζήτησης και σκέψης, το execution του δεν είναι τόσο καλό, και καταλήγει να επικεντρώνεται περισσότερο σε shounen στοιχεία, παρά σε psychological. Δεν είναι αρκετά καλή η προσπάθεια κατά τη γνώμη μου.

Χαρακτήρες: 4/10

Δυστυχώς εδώ η ταινία υστερεί κατά πολύ. Λογικό είναι μέσα σε μιάμιση ώρα να μην υπάρχει πολύ χρόνος για πλήρες character development για όλους τους χαρακτήρες, αλλα εδώ ούτε τους main characters δε καταλαβαίνουμε, οι ενέργειες των οποίων πολλές φορές μπορεί να χαρακτηριστούν ως αβάσιμες, χωρίς κάποια λογική εξήγηση.

Μουσική

Εδώ δε θέλω να βάλω καν βαθμολογία, γιατί όπως είπα, η μουσική ποτέ δεν έρχεται στο προσκήνιο, και δεν είναι αξιομνημόνευτη.

Visuals: 7/10

Ναι, είναι CGI, αλλά λόγω του ότι η ταινία είναι ΟΛΗ CGI, δεν υπάρχει πρόβλημα (σε αντίθεση με κάποια anime που το CGI μπαίνει μαζί με το original animation και γίνεται μια αντιαισθητική σαλάτα).

Final Verdict:

Για κάποιον που δεν έχει ξανασυναντήσει μια τέτοια πλοκή και είναι γενικότερα “φρέσκος” στον κόσμο των anime, η ταινία αυτή είναι ένα ενδιαφέρον entry point σε κάτι πιο “σοβαρό”, αλλά όχι “βαρύ”. Για τους υπόλοιπους, διαβάστε το βιβλίο του Osamu Dazai, ή έστω δείτε την live action ταινία του “No longer human”, καλύτερα θα περάσετε.

See you on the next review!