Greetings για ακόμα μια φορά. Alucard εδώ. Σήμερα, το anime για το οποίο θα σας μιλήσω δεν προέρχεται από light novel, ούτε από manga, ούτε από videogame, αλλά από...kickstarter. Μιλάω για το Mayoiga, ένα μικρό (12 επεισόδια), αλλά φιλόδοξο anime, που προσπαθεί (με νύχια και με δόντια) μέσα από ένα cast κλισέ χαρακτήρων να μας διηγηθεί μια ιστορία a la Higurashi. Τριάντα (όχι δε κάνω πλάκα) νοματαίοι καταλήγουν εγκλωβισμένοι σε ένα εγκαταλελειμμένο χωριό που δε το ξέρει ούτε η μάνα του (αλλά ούτε και οι χάρτες) και προσπαθούν να ξεκινήσουν μια νέα ζωή, ενώ παράλληλα αρχίζουν να συμβαίνουν διάφορα μεταφυσικά φαινόμενα.

Η ιστορία μας ξεκινάει σε ένα λεωφορείο εκδρομής, όπου μας συστήνεται ο πρωταγωνιστής μας, Mitsumune, καθώς και όλοι οι υπόλοιποι 29 χαρακτήρες (30 μαζί με τον οδηγό, σιγά μη γλίτωνε). Όλοι οι χαρακτήρες μας έχουν ένα κοινό: πήραν μέρος στην εκδρομή αυτή, αφού για τον έναν ή τον άλλο λόγο, η ζωή τους μέχρι τώρα δε τους πάει καλά και θέλουν να αποδράσουν κάπου και να αρχίσουν από το μηδέν. Αυτό το “κάπου” τυχαίνει να είναι το χωριό Nanaki, ένα χωριό χωρίς κατοίκους, και σχεδόν αποκομμένο από τον πολιτισμό. Κατά τη διάρκεια της ιστορίας, οι χαρακτήρες μας καταλαβαίνουν ότι κάτι δε πάει καλά με το χωριό (Ε ΟΧΙ) και προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο του, καθώς και να βρουν κάποιον τρόπο να αποδράσουν.

Το setting γενικότερα θυμίζει Higurashi no naku koro ni, αν το Higurashi είχε 30 χαρακτήρες αντί για 6, ήταν κακογραμμένο και είχε μόνο 12 επεισόδια. Η πλοκή του anime στην επιφάνεια μοιάζει απλά με κυνήγι τεράτων, αλλά στα τελευταία 2 επεισόδια έχουμε ένα σχετικά καλό twist που αποκαλύπτει το όλο concept, το οποίο (για να μη σας spoilάρω) έχει να κάνει με τη φράση “no regrets”. Δυστυχώς η πλοκή ως επί το πλείστο είναι προβλέψιμη και βατή, σε σημείο που ήξερα τι θα γίνει πριν γίνει, καθώς και να μετατρέπομαι σε Joseph Joestar κάθε τρεις και λίγο, και να λέω τα lines των χαρακτήρων πριν τα πουν. Το pacing της ιστορίας είναι πολύ γρήγορο, κυρίως γιατί προσπαθεί να χώσει μέσα σε 12 επεισόδια 30 χαρακτήρες συν την ιστορία, πράγμα που είναι αδύνατον να γίνει σωστά. Στο τέλος ευτυχώς υπάρχει σωστό resolution, το οποίο καλύπτει διάφορα plot holes και δεν αφήνει χώρο για παρερμηνείες.

Οι χαρακτήρες...Χριστέ μου οι χαρακτήρες. Οι χαρακτήρες είναι κινούμενα κλισέ. Η πλάκα είναι ότι αυτό καταντάει να είναι καλό από μια άποψη, διότι καταλαβαίνουμε τις προσωπικότητες του καθενός με τη μία, χωρίς να χρειαστούμε κάποιο ιδιαίτερο character development. Από την άλλη, όλοι οι χαρακτήρες είναι μονοδιάστατοι, χωρίς κάποια ουσία. Τα backstories τους τα μαθαίνουμε με προβλέψιμα flashbacks, γιατί δεν υπάρχει χρόνος να τους μάθουμε όλους όπως θα έπρεπε, αλλά ακόμα και με τόσα flashbacks, κάποιοι χαρακτήρες παραμένουν ανεξερεύνητοι στο τέλος (δεν έχει καμία σημασία όμως, μιας και οι μισοί περίπου χαρακτήρες δεν συμμετέχουν ιδιαίτερα στην ιστορία).

Τα visuals δεν είναι κάτι σπουδαίο, πέρα από το γεγονός ότι τα τέρατα είναι φτιαγμένα με CGI και δε ξέρεις αν πρέπει να φρίξεις από την όψη των τεράτων ή από την κακή ποιότητα του CGI.

Στη μουσική δε δώσανε και πολύ σημασία. Ωραία opening και ending, καθώς και ένα ost μέσα στο anime, αλλά πέρα από αυτά, τίποτα το αξιοσημείωτο

 

Βαθμολογίες

 

Πλοκή: 5/10

Δυστυχώς το όλο concept μπορεί να είναι καλό, αλλά λόγω του ότι 1) αποκαλύπτεται μόνο στα 2 τελευταία επεισόδια 2) είναι προβλέψιμο και 3) η υπόλοιπη ιστορία είναι υπερβολικά μέτρια, και χάρη του κάνω που του βάζω 5

 

Χαρακτήρες: 2/10

Μονοδιάστατοι, βαρετοί, κλισέ, και υπερβολικά πολλοί για 12 επεισόδια. Καταλήγεις να μη σε νοιάζει σχεδόν κανένας

 

Visuals: 4/10

Μερικές ωραίες σκηνές, αλλά το κακό CGI δε κρύβεται

 

Μουσική: 5/10

Μέτρια, περισσότερο στο background σαν ambience, τίποτα αξιομνημόνευτο

 

Final Verdict: Not recommended.

Αν επιμένετε, δείτε τα πρώτα τρία και τα τελευταία τρία επεισόδια και έχετε δει όλο το anime. Το είδα σε ένα sitting και αποφάσισα να γράψω το review αμέσως μετά (ώρα 07:46 το πρωί, έτσι γιατί αν δε μισήσω εγώ τον εαυτό μου ποιος θα το κάνει;), για να τελειώνω με αυτό το anime δια παντός.

 

Τσάγια, και τα λέμε την επόμενη φορά στο επόμενο review. Peace!