Greetings, one and all. Alucard εδώ, με ένα αρκετά spicy anime που θίγει ερωτήματα όπως: Τί είναι πιο σημαντικό, ο άνθρωπος ή το σύνολο; Ποιες είναι οι προϋποθέσεις που πρέπει να πληροί κάποιος για να θεωρείται άνθρωπος; Κατά πόσο θεωρείσαι άνθρωπος αν κάνεις μόνο καλές ή μόνο κακές πράξεις; Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, και αν ναι, τί όρια υπάρχουν; Αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα θα βρει κανείς μέσα στο Dororo και τα 24 επεισόδια του. Έλεγα στην αρχή να σας τρολλάρω λίγο και να κάνω review το Dororo του 1969 (και όμως, υπάρχει), αλλά μην ανησυχείτε, το review αυτό έχει να κάνει με το anime του 2019. Πώς τους ήρθε να κάνουν remake ένα anime 50 χρόνια μετά δε ξέρω, αλλά από την άλλη δε θα ξέραμε ότι υπάρχει αυτό το κρυμμένο διαμάντι αν δε το κάνανε. 

Η ιστορία μας ξεκινάει στην φεουδαρχική Ιαπωνία (1100κάτι, δε ξέρω, κοιμόμουν στο μάθημα της ιστορίας), όπου η γυναίκα του λόρδου Daigo Kagemitsu είναι έτοιμη να γεννήσει. Δυστυχώς το συγκεκριμένο μωρό είναι καταραμένο, γιατί ο Daigo το προσέφερε στους δαίμονες με αντάλλαγμα την ευημερία του τόπου του. Έτσι, το μωρό γεννιέται, αλλά χωρίς άκρα, χωρίς πρόσωπο και δέρμα, χωρίς μάτια και χωρίς νευρικό και σκελετικό σύστημα. Ο Daigo δίνει εντολή να το σκοτώσουν, αλλά η μαμή το λυπάται, και αντί να το πνίξει στο ποτάμι, το βάζει σε μια βάρκα και το αφήνει στο έλεος της τύχης του. Μερικά χρόνια περνάνε και βλέπουμε τώρα το σκηνικό να αλλάζει σε ένα μικρό επαρχιακό χωριό, όπου ο μικρός Dororo προσπαθεί να ξεφύγει από τους φύλακες ενός καραβανιού που εξαπάτησε, προκειμένου να πουλήσει την πραμάτεια τους. Ενώ τον πιάνουν και αρχίζουν να τον τιμωρούν για τη ασέβεια του, τους επιτίθεται ένα τέρας από το ποτάμι. Για καλή τους τύχη, όμως, τυγχάνει εκείνη τη στιγμή να περνάει ένας νεαρός άνδρας με προσωπείο, ο οποίος με γρήγορες κινήσεις κατατροπώνει το τέρας και σώζει τον Dororo. Πριν προλάβει, όμως, να τον ευχαριστήσει, ο νεαρός πολεμιστής σφαδάζει στους πόνους, πέφτει το προσωπείο που φορούσε και στη θέση του αναπλάθεται κανονικό δέρμα. O Dororo τον λυπάται και αποφασίζει να ταξιδέψει μαζί του για να βρει τα υπόλοιπα μέλη του σώματος του, καθώς και για να ανακαλύψει ποιος πραγματικά είναι. 

Το ωραίο με το συγκεκριμένο anime είναι ότι σου δείχνει ένα πολύ ωραίο επιφανειακό concept για να σε τραβήξει (το ταξίδι του Hyakkimaru για να αναδομήσει το σώμα του), ενώ ταυτόχρονα σου πετάει διάφορα φιλοσοφικά ζητήματα και ηθικά διλήμματα, τα οποία σε κάνουν να βρίσκεις κοινά σημεία με όλους τους χαρακτήρες, καλούς και κακούς. Αν όμως είμαι εδώ για να κρίνω την ιστορία ως έχει και ως είναι, τότε αυτό που έχω να πω είναι ότι αν μη τι άλλο, έχει αρκετά καλό pacing, είναι πολύ ενδιαφέρουσα, δεν κουράζει και έχει αρκετό δράμα, με αποτέλεσμα να προσφέρει γερή συναισθηματική φόρτιση, αρκετά συχνά κατά τη διάρκεια του. Το supernatural στοιχείο με τους δαίμονες σε anime είναι hit or miss τις περισσότερες φορές, καθώς ο εκάστοτε συγγραφέας θα πρέπει να καθιερώσει ένα σετ κανόνων μέσα στους οποίους θα λειτουργεί το στοιχείο του εξωπραγματικού. Αυτό όμως έχει σαν αποτέλεσμα πολλές φορές να δημιουργούνται plot holes, τα οποία αγνοούνται. Άλλες φορές τα demon designs είτε δεν ταιριάζουν τόσο με το εκάστοτε anime, είτε είναι πολύ “tryhard”, δηλαδή καταλαβαίνεις σαν θεατής ότι ο δημιουργός ήθελε απλά να τα κάνει όσο πιο εξωφρενικά γινόταν. Ευτυχώς, αυτό που μόλις περιέγραψα δεν υπάρχει στο Dororo, μιας και οι δαίμονες είναι λίγο πολύ εμπνευσμένοι από την Ιαπωνική μυθολογία, οπότε το design και οι δυνάμεις τους συνάδουν με το όλο theme του anime.

Ένα άλλο δυνατό κομμάτι του anime είναι οι χαρακτήρες του. Καλογραμμένοι και relatable, ακόμα και αν φαίνονται να είναι οι κακοί της υπόθεσης. Πιο συγκεκριμένα: Έχουμε τον Dororo, μικρός αλλά όχι ιδιαίτερα αφελής για την ηλικία του. Λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι έμεινε ορφανός σε πολύ μικρή ηλικία και κατάφερε να επιβιώσει μέχρι τώρα σε μια εποχή πολέμων. Έχουμε τον λόρδο Daigo, ο οποίος νοιάζεται για τον λαό του, αλλά ταυτόχρονα είναι υπερβολικά φιλόδοξος. Η γυναίκα του, Nui, από την άλλη, είναι μια τραγική μητρική φιγούρα, η οποία χάνει το πρωτότοκο παιδί της στις φιλοδοξίες του Daigo και αδιαφορεί για το δεύτερο παιδί της, Tahomaru, δημιουργώντας του ένα κενό στη καρδιά του. Ο Tahomaru μάταια αποζητά την προσοχή της, μέχρι που καταλήγει να παρασύρεται από τις φιλοδοξίες του πατέρα του, ενώ προσπαθεί να του αποδείξει ότι είναι άξιος διάδοχος. Τέλος, έχουμε τον αινιγματικό περιπλανώμενο ιερέα Biwamaru, όπου η μοίρα τον θέλει να συναντάει και να βοηθάει τον Hyakkimaru και τον Dororo σε δύσκολες στιγμές. Mια μικρή ενδιαφέρουσα θεωρία για τον ιερέα αυτόν: Το “Biwamaru” πιθανόν να μην είναι το πραγματικό του όνομα, αλλά ένας συνδυασμός των λέξεων Biwa (το μουσικό όργανο που έχει στη πλάτη του) και -maru, ένα σύνηθες Ιαπωνικό επίθεμα για ονόματα πλοίων, σπαθιών και νεαρών αγοριών. 

Τώρα, τα visuals του anime δυστυχώς έρχονται σε δεύτερη μοίρα, καθώς τα περιβάλλοντα είναι κατά 90% στατικά και λίγο...”νεκρά”. Με αυτό εννοώ ότι σπάνια θα δούμε κάτι στο background να κινείται, είτε πρόκειται για θρόισμα φύλλων από τον αέρα, είτε σκόνη ή κάποιο παρόμοιο effect. Αυτό από τη μία μειώνει λίγο το immersion στο anime, αλλά από την άλλη αναδεικνύει περισσότερο τους χαρακτήρες, το design των οποίων δεν είναι καθόλου κακό.

Η μουσική επένδυση του anime είναι και αυτή στα μετόπισθεν. Το πρώτο opening αν και γενικότερα δυνατό, δεν ταιριάζει κατά τη γνώμη μου στο theme και setting του Dororo. Το δεύτερο από την άλλη, είναι ένα generic shounen opening, το οποίο ταιριάζει λίγο περισσότερο, αλλά και πάλι δε φτάνει τη σοβαρότητα της ιστορίας του anime. Το πρώτο και δεύτερο ending είναι σε καλύτερη μοίρα από τα openings με πιο δραματικό feel. Από εκεί και πέρα υπάρχουν διάσπαρτα μερικά πολύ όμορφα osts, αλλά ως επί το πλείστο λίγο αδιάφορα.

 

Βαθμολογίες

 

Πλοκή: 8/10

Είχα καιρό να δω ένα καινούργιο concept και το βρήκα σε ένα remake ενός 50χρονου anime. Ενδιαφέρουσα πλοκή με ακόμα πιο ενδιαφέροντα μηνύματα για όποιον θέλει να ψαχτεί λίγο παραπάνω.

 

Χαρακτήρες: 8/10

Μέσα σε 24 επεισόδια έχουμε character development για σχεδόν όλους τους κυρίως χαρακτήρες, ενώ οι ίδιοι είναι ιδιαίτερα απολαυστικοί σαν τραγικά πρόσωπα.

 

Visuals: 6/10

Πέρα από το ωραίο character design, το anime δεν ικανοποιεί τον θεατή με ζωντανά περιβάλλοντα ή flashy special effects, μειώνοντας το immersion.

 

Μουσική: 5/10

Δυστυχώς το πιο αδύναμο κατά τη γνώμη μου κομμάτι του anime, η μουσική δε καταφέρνει να βάλει τον θεατή στο κατάλληλο mood, ειδικά όταν πρόκειται για τα openings (τα συγκεκριμένα θα τα κράζω στον αιώνα τον άπαντα, αλλά μη ξεχνάτε ότι το συγκεκριμένο κράξιμο αφορά καθαρά το κατά πόσο ταιριάζουν στο setting του anime, και ΟΧΙ στα τραγούδια αυτά καθεαυτά).

Final Verdict: Recommended.

Το συγκεκριμένο anime μπορεί να μην προσφέρει το immersion που προσφέρουν άλλα παρόμοια anime, αλλά ό,τι του λείπει από immersion το έχει σε πλοκή και μηνύματα. Ιδανικό anime για κάποιον που θέλει ένα πιο φρέσκο concept, μέσα σε μια θάλασσα βαρετών και προβλέψιμων ιδεών.

 

Αυτά από εμένα, και μέχρι το επόμενο review, stay spicy!