Βαθμολογία: 2/5

Ευτυχώς που η ταινία τιτλοφορείται έτσι, γιατί απεκδύεται κάθε ευθύνης και προσδοκίας σου να ακολουθήσει το anime, και σου προαναγγέλλει ένα σύνηθες Live Action. Οπότε, ας μην είμαστε και τόσο σκληροί μαζί του. Από την άλλη, αν είσαι καμένος - ή και όχι - anime fan να σου πω την αλήθεια, μία λέξη που θα το χαρακτήριζε θα ήταν ... απογοήτευση. Δες το, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι θα σου φαίνονται όλα απλά ... λάθος. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα θες να κάνεις αμέσως rewatch το anime, για να διαγράψεις από τη μνήμη σου αυτά που είδες.

Αν δεν είσαι anime fan, το Netflix Adaptation του Death Note αξίζει την προσοχή σου. Είναι μια γενικά ευχάριστη ταινία, με κάποια στοιχεία δράσης, μυστηρίου και “θρίλερ”. Αν δεν έχεις δει το anime θα έχεις κάποια μικρά κενά, αλλά η πλοκή είναι σύντομη, οπότε δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Η ιστορία μας ξεκινά όταν o Light, ένας μαθητής Λυκείου βρίσκει ένα τετράδιο, το Death Note. Με την επιφύλαξη κάποιων κανόνων που αναγράφονται σε αυτό, ο κάτοχος του τετραδίου μπορεί να επιτύχει το θάνατο εκείνου του οποίου γράφει το όνομα, έχοντας την εικόνα του στο νου του ή βλέποντάς τον.

Adaptation σημαίνει προσαρμογή, επομένως το Netflix έχει υιοθετήσει το κεντρικό concept του Death Note, έχει προσαρμόσει αυτή την ιδέα στο σήμερα και μάλιστα στο σημερινό Σιάτλ των ΗΠΑ. Καλώς ή κακώς; Προσωπικά, θα έκλινα προς το κακώς. 

Οι ερμηνείες κατά βάση μέτριες, με εξαίρεση φυσικά εκείνη του Willem Dafoe, o οποίος δίνει πολύ πετυχημένα τη φωνή του στον Ryuk, έχοντας την απόλυτη “προϋπηρεσία” ως Green Goblin στο Spiderman. Όλοι σχεδόν οι πρωταγωνιστές υπερβάλλουν σε πολλά σημεία, χωρίς να υπάρχει λόγος. Ο Light τσιρίζει αρκετά στην αρχή της ταινίας, ενώ τον περιμένεις ήρεμο και ψυχρό, όπως παρουσιάζεται στο anime, ενώ για σένα που δεν έχεις δει το anime, σου φαίνεται δικαίως απολύτως φυσιολογικό, βλέπει έναν creepy Shinigami εξάλλου. Το animation του Ryuk, από την άλλη, ήταν αν όχι μέτριο, σίγουρα περίεργο, κυρίως όσον αφορά στο πρόσωπο, στη στάση του σώματος αλλά και το ίδιο το σώμα. Θα νόμιζε κανείς ότι είναι ένας cosplayer, ξεκάθαρα. Τόσο η πρωταγωνίστρια, η Mia, όσο και ο L, δεν παρουσιάζονται όπως οι χαρακτήρες του manga και του anime, και προφανώς ούτε καν ο Light, που με διαφορετικό από το anime οικογενειακό υπόβαθρο, παρουσιάζεται ευάλωτος και ανήσυχος. Ακόμη, θα περίμενε κανείς μια εξέλιξη των χαρακτήρων, οι οποίοι ήταν γενικά αδιάφοροι και απλά ... υπήρχαν. Το ελάχιστο character development της Μia δεν εκπλήσσει, αντίθετα είναι προφανές έτη φωτός πριν.

Η σκηνοθεσία ήταν σε γενικές γραμμές καλή, κυρίως σε σκηνές δράσης, αλλά δεν έλειψαν κάποιες αστοχίες. Η ταινία προσπαθεί να προβάλλει συνεχώς ρεαλιστικά κάποιες σκηνές, που προσωπικά έχοντας δει αρκετές σειρές του Νetflix, με απογοήτευσαν και μου φάνηκαν περιττές. Το πώς γνωρίζει ο Light τον Ryuk, το πώς σκοτώνονται τα θύματα, το γεγονός ότι ο L τρέμει από την πολλή ζάχαρη που καταναλώνει ή ότι δεν παραποιεί τη φωνή του στο μήνυμα στον υπολογιστή, είναι μερικές από αυτές. Περαιτέρω σύγκριση του anime και του live action adaptation θα ήταν σε επίπεδο άρθρου κουραστική αλλά και ατυχής, αφού πρόκειται για τελείως διαφορετικά πράγματα, εξάλλου είπαμε No Spoilers!

Το Netflix έχει θέσει πολύ ψηλά στάνταρ στον τομέα παραγωγής και προβολής σειρών και ταινιών και η εικόνα του συγκεκριμένου έργου συνάδει σε μικρό βαθμό με αυτά. 

Ωστόσο, οφείλει κανείς να παραδεχτεί ότι διατηρείται ακέραιο το βασικό ηθικό δίλημμα: Σωστά πράττει ο Light; Με ποιο δικαίωμα αποφασίζει ποιος πρέπει να πεθάνει; Είναι στοιχείο μιας ευνομούμενης κοινωνίας η θανατική ποινή ή η αυτοδικία, και πού μπορεί να οδηγήσει αυτό εν τέλει;

Και σε περίπτωση που δεν έχεις δει το anime, ειδικά στο τέλος της ταινίας, η αγωνία κορυφώνεται και ξετυλίγεται μια πολύ έξυπνη σειρά γεγονότων. Το adaptation διαπνέεται από το γενικό πνεύμα του Netflix που προσανατολίζεται σε κοινωνικά προβλήματα, π.χ. εγκληματικότητα και παραβατικότητα, σε προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι έφηβοι, τόσο λόγω της μεταβατικής ηλικίας, όσο λόγω του σχολικού εκφοβισμού αλλά και εν γένει στο φαινόμενο του εκφυλισμού της κοινωνίας, που όπως έχεις δει ή θα δεις, φτάνει σε σημείο να θεοποιεί και να ανάγει σε σωτήρα ένα δολοφόνο δολοφόνων.