Review: Castlevania

Ένα review από τον ~Alucard~

 

122052667_353988369006194_869296770880420390_n

Ως μεγάλος φαν του franchise της Konami, δε μπορούσα να αφήσω έξω από τις κριτικές μου το συγκεκριμένο animation. Το Castlevania, για όσους δε γνωρίζουν (αίσχος, ντροπή και όνειδος), είναι από τις μεγαλύτερες και διασημότερες σειρές βιντεοπαιχνιδιών (από το 1986 για το NES παρακαλώ), όπου ο παίκτης καλείται να πολεμήσει διάφορες ορδές τεράτων, για να φτάσει τελικά στον Dracula, τον οποίο πρέπει να σκοτώσει για να σωθεί η ανθρωπότητα.

Σε κάθε παιχνίδι έχουμε και διαφορετικό πρωταγωνιστή. Το animation έχει πάρει τους πρωταγωνιστές του τρίτου σε σειρά παιχνιδιού (Dracula's Curse) και έχει αναπτύξει την ιστορία γύρω από τους εξής χαρακτήρες: τον Trevor Belmont (της γνωστής οικογενείας), την Sypha Belnades (μια speaker magician) και τον Alucard (εμέν- όχι πλάκα κάνω, τον γιο του Dracula εννοώ), μαζί με τον πρωταγωνιστή και τον rival του Curse of Darkness, Hector και Isaac αντίστοιχα. Μέχρι τώρα έχει τρεις seasons, με την πρώτη και τη δεύτερη να είναι η main ιστορία, και η τρίτη να είναι sequel που διαδραματίζεται κάποιους μήνες μετά από τη δεύτερη.

Η πλοκή είναι κλασσικά “Ω όχι, ο Dracula υπάρχει και σκοτώνει κόσμο, ωϊμέ ποιος θα μας σώσει, κλαψ λυγμ”...you get the point. Μέσα όμως από την ιστορία, αποκαλύπτεται και η πιο ανθρώπινη φύση του Dracula, καθώς και το κίνητρο του για την καταστροφή του ανθρώπινου είδους. Στη δούλεψη του Dracula έχουμε τους Hector και Isaac, τους δυο forge masters, η δουλειά των οποίων είναι να χρησιμοποιούν τη μαγεία τους για να φτιάχνουν πλάσματα της νύχτας από τα πτώματα ανθρώπων.
 
Ο Trevor Belmont από την άλλη, μας παρουσιάζεται σαν ένας μπεκροκανάτας, ο οποίος δίχως κάποιο μακροπρόθεσμο στόχο, δεν έχει τι να κάνει και γυρνάει από μπαρ σε μπαρ, πίνει, παίζει ξύλο και όλα τα καλά. Βέβαια κάπως λογικό, όταν όλη σου η οικογένεια είναι νεκρή, χωρίς σπίτι και αφορισμένη από την εκκλησία (όταν, όμως, η οικογένειά του σκότωνε πλάσματα της νύχτας και έσωζε χωριά, τουμπεκί η εκκλησία, αλλά ας μη το ανοίξω).

Η Sypha, από την άλλη, ανήκει σε μια μικρή ομάδα νομάδων, τους speakers, οι οποίοι είναι ουσιαστικά κινούμενες δεξαμενές πληροφορίας και γνώσης. Ασχολούνται με το να μάθουν όσο περισσότερα πράγματα γίνεται, αλλά δε τα γράφουν πουθενά, απλά τα θυμούνται (it just works).

Ας περάσουμε τώρα στο κομμάτι της κριτικής. Αρχικά, η πλοκή που διαδραματίζεται στο animation, δεν ξεφεύγει από τα παιχνίδια και είναι γενικότερα πολύ ταιριαστή στο όλο vibe του Castlevania. Το πιο δυνατό κομμάτι του, κατά τη γνώμη μου, είναι το character design, το οποίο είναι τρομερά πιστό στα videogames, από όπου προήλθαν, ειδικά του Dracula και του Alucard.

Γενικότερα τα visuals στο animation είναι πολύ καλά, απλά, εδώ και εκεί βάζουν CGI μαζί με τους σχεδιασμένους χαρακτήρες, ή πετάνε τους χαρακτήρες πάνω σε ένα background που θυμίζει πίνακα ζωγραφικής. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, για παράδειγμα, το CGI να είναι animated με διαφορετικά FPS από ότι οι χαρακτήρες, και να φαίνεται άσχημο και αταίριαστο. Το animation είναι αρκετά gory και αιματηρό, αλλά όχι σε σημείο αηδίας ή βαρεμάρας.

Η μουσική επένδυση δυστυχώς είναι η μεγαλύτερη αδυναμία της σειράς. Δεν έχει σχεδόν καθόλου μουσική από τα παιχνίδια (η οποία είναι από μόνη της αριστούργημα ως επί το πλείστον), αντ' αυτού έχει κομμάτια όπως “dark_violins.mp3” και “animation_battle_music.wav”. Πιστεύω καταλαβαίνετε που το πάω. Εδώ θέλω να σημειώσω ότι είδα subbed τις δύο πρώτες seasons, και την τρίτη dubbed. Το voice acting και στις δύο περιπτώσεις ήταν τρομερά επιτυχημένο (εκτός από του Trevor στο dubbed, που ακουγόταν σαν να είχε πάρει πέντε κουτιά Valium). Το μόνο κακό είναι ότι σε κάποιες σκηνές δε το μιξάρανε καλά, με αποτέλεσμα τα sound effects να υπερνικάνε τα voice lines, και να μην ακούγεται σχεδόν τίποτα.

Ένα άλλο, εξίσου αδύναμο μέρος της σειράς, είναι το πόσο αργεί να σου δώσει δράση. Το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου δε δείχνει τίποτα εκτός από τι σχέδια κάνει ο Dracula, για ποιό λόγο τα σχέδια είναι σημαντικά, τα politics και τα σχέδια της αυλής του Dracula, ο Trevor που περπατάει και κρυφακούει, κ.α. Ευτυχώς, όταν σου δίνει δράση, στη δίνει με τα όλα της και δε σε αφήνει με το παράπονο.

 

Πλοκή: 6/10

Μέχρι και την συγγραφή αυτού του άρθρου, υπάρχουν τρεις seasons (έπονται και άλλες), οι οποίες έχουν καλή και ολοκληρωμένη πλοκή, χωρίς ανούσια cliffhangers.

 

Μουσική: 4/10

Όπως ανέφερα παραπάνω, η μουσική είναι generic, χωρίς πολύ ενδιαφέρον. Ταιριαστή, αλλά βαρετή.

 

Visuals: 7/10

Πολύ καλό και πιστό character design, λεπτομερέστατες εκφράσεις προσώπων, αρκετά immersive περιβάλλοντα.

 

Χαρακτήρες: 9/10

Μέσα σε ένα σύνολο 22 επεισοδίων, το animation έχει καταφέρει όχι μόνο να μας εξηγήσει τι εστί ο κάθε χαρακτήρας, αλλά μας έχει δώσει να καταλάβουμε τα κίνητρα τους, την προσωπικότητα τους, τα καλά και κακά χαρακτηριστικά τους. Επίσης, μας έχει κάνει να μπορέσουμε να βρούμε κοινά σημεία, ακόμα και με τους “κακούς” χαρακτήρες.

 

Tελικό verdict: Recommended. Το συνιστώ και σε φαν της σειράς και σε μη μυημένους.

Θέλω να κλείσω αυτό το άρθρο με μια ατάκα του Dracula από τον Bram Stoker:

Listen to them — children of the night. What music they make.