Σας χαιρετίζω, για ακόμα μία φορά. Alucard εδώ, και σήμερα θα ασχοληθούμε με ένα ακόμα Netflix Original Animated Series, το Blood of Zeus. Τρομερά μικρό σε έκταση (8 επεισόδια), αλλά γεμάτο δράση. Υπόσχεται να σας δώσει μια “μυτιά” αρχαιοελληνικής θεϊκής υπόστασης, και να σας ταξιδέψει στον κόσμο του πρωταγωνιστή μας, Heron (wow τι πρωτότυπο όνομα, αλλά από την άλλη καλή τύχη να κάνεις Αμερικάνο να προφέρει “Αναξίμανδρος” χωρίς να πάθει τρία εγκεφαλικά στη πορεία).

Αν μου λέγανε να συνοψίσω τη πλοκή σε μια πρόταση, αυτή θα ήταν “Ο Δίας ξενο[censored] πάλι, και οι θνητοί πληρώνουν τις ορέξεις του”. Συγκεκριμένα, την πληρώνουν ο νόθος γιος του, Heron, και η μάνα του. Κλασσικά, μια μέρα που ο Δίας καθόταν στον Όλυμπο και βαριόταν την ζωή του, γιατί όλα πήγαιναν καλά, λέει να αρχίσει να ξεμυτίζει τα βράδια από το συζυγικό του κρεβάτι (λες και η Ήρα είναι καμιά ανόητη και δε θα το καταλάβει) και να “επισκέπτεται” την γυναίκα ενός τυράννου με τη μορφή του άντρα της. Η Ήρα το παίρνει πρέφα (oh wow what a twist), και εδώ είναι που αρχίζουν τα δύσκολα για τον πρωταγωνιστή μας και για τη μητέρα του, και για εμάς τους θνητούς θεατές.

Η πλοκή του animation είναι απλή και συγχρόνως βαρετή, καθώς κατά τη γνώμη μου δεν είναι τίποτα παραπάνω από Οικογενειακές Ιστορίες, απλά στον Όλυμπο. Ταυτόχρονα, το writing του show είναι και αυτό λίγο περίεργο, αφού αφήνει κάποια αναπάντητα ερωτήματα μετά το τέλος του. Βιάζεται να συνεχίσει την πλοκή, με αποτέλεσμα οι επόμενες αποφάσεις των χαρακτήρων να καταντούν προβλέψιμες.

Το πιο αδύναμο μακράν κομμάτι του animation είναι οι χαρακτήρες. Η ιστορία του πρωταγωνιστή είναι υπερβολικά χιλιοειπωμένη (α, ακόμα ένα μπάσταρδο του Δία, η ουρά είναι από εκεί) και ο ίδιος δεν καταφέρνει να γίνει ιδιαίτερα συμπαθής, αλλά ούτε και σημαντικός μέσα στα 8 επεισόδια της ιστορίας. Οι θεοί είναι δυστυχώς σε παρόμοια μοίρα. Ναι μεν στους χαρακτήρες τους αντικατοπτρίζεται πολύ η ανθρώπινη φύση (όπως άλλωστε ξέρουμε από την αρχαία Ελληνική μυθολογία, ακόμα και οι θεοί δεν ήταν τέλειοι και αλάθητοι), αλλά αυτό τους κάνει προβλέψιμους, ανώριμους (και ειδικά τον Δία και την Ήρα) και βαρετούς. Συν ότι εκτός από τον Δία και την Ήρα όλοι οι υπόλοιποι θεοί βρίσκονται στο παρασκήνιο, και οι μισοί περίπου δε μιλάνε καν. Αυτό είναι το αποτέλεσμα όταν προσπαθείς να χώσεις μια επική ιστορία με θεούς, θνητούς και τέρατα σε 8 μόνο επεισόδια.

Από την άλλη, η μουσική επένδυση είναι απίστευτα προσεγμένη. Συμφωνίες, ορχήστρες και οπερετικά φωνητικά αποκρυσταλλώνουν το αίσθημα δέους που θα έπρεπε να εκπέμπει μια τέτοια ιστορία. Τα sound effects ενδυναμώνουν το συγκεκριμένο αίσθημα. Ακόμα και ήχοι όπως ένα homing spear που πλησιάζει ή ο κεραυνός του Δία έχουν σχεδιαστεί πρακτικά στην εντέλεια. Αυτό ανεβάζει το immersion του θεατή ακόμα περισσότερο από τα γραφικά.

Την καλοφτιαγμένη μουσική πλαισιώνουν αντίστοιχου βεληνεκούς γραφικά. Όσο κακογραμμένοι είναι οι χαρακτήρες, άλλο τόσο ευπαρουσίαστοι είναι. Ο καθένας από τους θεούς για παράδειγμα έχει πάνω τους ξεχωριστή ενδυμασία και πανοπλία, ώστε ο θεατής να μπορεί να τους αναγνωρίζει με τη μία, χωρίς να έχει ειπωθεί το όνομα τους. Για να σας δώσω να καταλάβετε, ο Ήφαιστος είναι κοντός και έχει μηχανικά πόδια, μια λεπτομέρεια η οποία συνάδει με το μύθο της γέννησης του (δεν άρεσε η φάτσα του στην Ήρα και τον πέταξε από τον Όλυμπο, καθιστώντας τον κουτσό). Ή ο θεός Ερμής, που εκτός από ταχύτητα έχει την ικανότητα να παίρνει τις ψυχές των πεθαμένων και να τις μεταφέρει στον Άδη (“ψυχοπομπός Ερμής” όποιος θυμάται από την Οδύσσεια). Στα περιβάλλοντα από την άλλη, δε δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή, καθώς τα περισσότερα από αυτά δε φαίνονται ζωντανά, αλλά πρόχειρα φτιαγμένα και αποτυγχάνουν να μας βάλουν στον κόσμο του show.

 

Βαθμολογίες

 

Πλοκή: 3/10

Βαρετή, προβλέψιμη, πρόχειρη, τίποτα ιδιαίτερο.

 

Χαρακτήρες: 3/10

Επίσης βαρετοί, προβλέψιμοι, πρόχειροι. Μικρό cast με ακόμα πιο μικρή υπόσταση.

 

Μουσική: 8/10

Επική και μεγαλειώδης, όπως θα έπρεπε να είναι.

 

Visuals: 7/10

Ζωντανοί χαρακτήρες, gory special effects όπου χρειάζεται, λίγο βαρετά περιβάλλοντα.

 

Final Verdict: Not recommended.

Το συγκεκριμένο show είναι ο ορισμός του “don't judge a book by its cover”, αλλά με την αρνητική έννοια. Ωραίο από έξω, αλλά τρομερά μέτριο από μέσα. Αν επιμένετε να το δείτε μόνο για την εξωτερική του εμφάνιση, κάντε το από τη στιγμή που είναι τόσο μικρό.

 

Αυτά από εμένα. 'Till next time, peace!