Καλησπέρες για ακόμα μια φορά. Alucard εδώ, και σήμερα θα σας μιλήσω για ένα αρκετά ιδιαίτερο anime, το Aku no Hana. Μπορεί από τον τίτλο να σας ήρθε στο μυαλό η ποιητική συλλογή του Charles Baudelaire “Τα Άνθη του Κακού”, και δεν έχετε άδικο, καθώς είναι το αγαπημένο βιβλίο του πρωταγωνιστή μας. Να σας προειδοποιήσω από τώρα ότι το συγκεκριμένο anime έχει αρκετό συμβολισμό και μεταφορές, και μέσα από την ιστορία του αφήνει τον θεατή να βγάλει το δικό του συμπέρασμα. More on that, later.

Ένα μικρό fun fact: Το anime το είδα για πρώτη φορά κατά λάθος, γιατί μια φίλη μου μου πρότεινε να δω το “Ano Hana” και εγώ άκουσα “Aku no Hana”. Μέχρι σήμερα όμως δε το έχω μετανιώσει.

Η ιστορία μας ξεκινάει σε μια μικρή και βαρετή πόλη, όπου ο 15χρονος (περίπου) πρωταγωνιστής μας, Takao Kasuga, πάει στο σχολείο του. Εκεί βλέπουμε και τους άλλους δύο κεντρικούς χαρακτήρες του anime: Το love interest του πρωταγωνιστή, Nanako Saeki, και μια....ιδιαίτερη περίπτωση μαθήτριας, την Nakamura Sawa. Μετά το πέρας των μαθημάτων, ο Kasuga καταλαβαίνει ότι ξέχασε στο σχολείο το βιβλίο του, και πάει να το πάρει. Στη τάξη μέσα όμως, εκτός από το βιβλίο του βρίσκεται και η ξεχασμένη αλλαξιά της Saeki για την ώρα της γυμναστικής. Μαγεμένος από αυτό το θέαμα, και ενώ προσπαθεί να συγκρατήσει τον εαυτό του από το να κάνει κάτι περίεργο, ακούει κόσμο να έρχεται προς το μέρος του, και πανικόβλητος αρπάζει τα ρούχα και τα παίρνει σπίτι του. Για κακή του τύχη, τον βλέπει η Nakamura, και η έως τότε ήσυχη και μονότονη ζωή του αρχίζει να μετατρέπεται σε ένα στρόβιλο τρέλας και ανησυχίας.

Οι τρεις κεντρικοί χαρακτήρες του anime έχουν αρκετά διαφορετικές προσωπικότητες μεταξύ τους και αυτό φαίνεται περισσότερο στις αλληλεπιδράσεις τους. Ο Kasuga είναι ο κλασσικός middle schooler, απίστευτα ντροπαλός, ευαίσθητος, και σε μερικά σημεία υπερβολικός και μελοδραματικός. Η Saeki είναι το καμάρι της τάξης (μπορεί και του σχολείου), φοβερή μαθήτρια, δημοφιλής και πανέμορφη, αν και η τελευταία ιδιότητα είναι κάτι που δε νοιάζει ιδιαίτερα τον πρωταγωνιστή μας. H Nakamura από την άλλη, είναι περίεργη, απρόβλεπτη, ενώ οι πράξεις και οι κινήσεις της βασίζονται μόνο στα ένστικτα της και όχι στη λογική.

Η μουσική του anime δεν είναι αξιοσημείωτη, εκτός από τα openings και το ending. Μέσα σε 13 επεισόδια, το anime αλλάζει τέσσερα openings, το κάθε ένα εκ των οποίων έχει παρόμοιο μοτίβο με το προηγούμενο. Ωστόσο, η φωνή αλλάζει κάθε φορά με τέτοιο τρόπο ώστε να μας κάνει να καταλάβουμε ποιον από τους τρεις χαρακτήρες αφορά. Της Nakamura είναι το πιο χαοτικό από τα τρία, με δυνατή μουσική, αλλαγές στο ρυθμό και μια “απόγνωση” στη φωνή, σαν να ουρλιάζει για απελευθέρωση από κάτι. Της Saeki αντιθέτως είναι το πιο ήρεμο και μελωδικό από τα τρία, όμως οι στίχοι υποδηλώνουν ένα συναίσθημα ανασφάλειας και ανάγκης για προσοχή και συντροφιά. Το opening του Kasuga είναι κάπου στη μέση. Σαν να έχει πάρει λίγο από το χάος της Nakamura και την ηρεμία της Saeki, προσθέτοντας τη δική του πινελιά. Μαζί με τους στίχους δίνει έναν αέρα αποπροσανατολισμού και ανυπόστατης κατευθυντικότητας (κοίτα μαμά, έχω και εγώ λεξικό του Μπαμπινιώτη), μαζί με μια ζήτηση για “καθοδήγηση”. Καθοδήγηση για πού όμως, και από ποιον; Τέλος, το τέταρτο opening το τραγουδάει μια άγνωστη φωνή. Ίσως να είναι ο θεατής που μετά το anime αποφάσισε να απελευθερωθεί και εκείνος από την όποια καταπίεση του. Ίσως να είναι ο εσωτερικός κόσμος του Kasuga, who knows. Σας είπα ότι το anime έχει διάφορα νοήματα και μηνύματα, και η δικιά σας ερμηνεία μπορεί να τους δώσει μια άλλη χροιά. Το ending από την άλλη είναι ΠΟΛΥ περίεργο και ανορθόδοξο, και δε μπορώ να το περιγράψω εύκολα. Θα σας αφήσω να το ακούσετε εσείς και να βγάλετε τη δική σας λογική.

Η πλοκή του anime δεν φαίνεται εξολοκλήρου μέσα στα 13 επεισόδια του, γιατί συνεχίζεται στο manga. To anime απλά δίνει μια γεύση στον θεατή και τον προσκαλεί έμμεσα να συνεχίσει την ιστορία στο manga, η οποία μας δείχνει πολύ περισσότερο το background της Nakamura, τα κίνητρα της, ακόμα και ένα after story κεφάλαιο με τους τρεις χαρακτήρες, μετά τα απίστευτα γεγονότα του manga. Θα σας πρότεινα να δείτε μόνο μέχρι το επεισόδιο 12 και μετά να συνεχίσετε στο manga, (από το κεφάλαιο 21 και μετά), αφού το επεισόδιο 13 έχει μέσα πράγματα που γίνονται στο manga, αλλά δεν υπάρχει δεύτερη σεζον του anime και ούτε θα υπάρξει.

Και τώρα φτάνουμε στα visuals. Το Aku no Hana χρησιμοποιεί την τεχνική Rotoscoping. Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι το anime αρχικά τραβήχτηκε όλο με κανονικούς ηθοποιούς, και μετά οι animators ιχνηλάτησαν τα σώματα και τα πρόσωπα τους για να τα βάλουν στο anime. Το τελικό αποτέλεσμα είναι...unsettling στη καλύτερη περίπτωση, αλλά ταιριάζει με το theme και την αμηχανία του anime. Τα δύο κακά σε αυτή τη περίπτωση είναι ότι:

1) τα γυμνασιόπαιδα μοιάζουν με 30ρηδες, και

2) πολλοί anime fans σκιάζονται από αυτό το ασυνήθιστο στυλ και παρατάνε το anime

Από την άλλη, το manga έχει “κανονικά” visuals, όπου τα 15χρονα μοιάζουν με 15χρονα (στο περίπου), αλλά αυτό κατά τη γνώμη μου υποβαθμίζει λίγο τη σοβαρότητα και τα μηνύματα της ιστορίας. Ίσως για αυτό να φταίει το ότι διάβασα το manga αφού είδα το anime, από την άλλη όμως, αν το anime είχε το ίδιο art style με το manga ίσως και να μη το έβλεπα στη τελική. Ένα αξιοσημείωτο γεγονός είναι η επαναληπτική χρήση σκηνών. Σε κάθε επεισόδιο βλέπουμε τους ίδιους ακριβώς δρόμους και κτίρια από εδώ και από εκεί. Έτσι μπαίνουμε ακόμα περισσότερο στη ψυχοσύνθεση του πρωταγωνιστή και θέλουμε και εμείς να φύγουμε από εκείνη την πόλη.

Disclaimer: Εδώ οι βαθμολογίες αφορούν καθαρά και μόνο το anime, χωρίς να επηρεάζονται από στοιχεία του manga.

Βαθμολογίες

Πλοκή: 6/10

Αυτό που μας δίνει το anime μέσα σε 13 επεισόδια δεν είναι αρκετό για να φτάσει σε κάποια σωστή κλιμάκωση. Όμως, είναι αρκετό για να κινήσει την περιέργεια και να βάλει το μυαλό να δουλέψει ώστε να διακρίνει και να αποκρυπτογραφήσει τους συμβολισμούς του anime.

Μουσική: 5/10

Πέρα από τα openings, το anime έχει ταιριαστό ambience, αλλά όχι κάτι που θα βάλεις να ακούσεις ξανά και ξανά.

Χαρακτήρες: 7/10

Αν και λίγο στερεοτυπικοί, τα μηνύματα που περνάνε τόσο αυτοί όσο και οι πράξεις τους είναι πολλά, και σε κάποια σημεία γίνονται αρκετά relatable, όχι σαν 15χρονα γυμνασιόπαιδα, αλλά σαν άτομα με καταπιεσμένες προσωπικότητες

και ανάγκες για λύτρωση και κατανόηση.

Visuals: 9/10

Γενικότερα σαν ποιότητα τα visuals δε λένε και πολλά, αλλά η βαθμολογία αυτή αντιπροσωπεύει το κατά πόσο τα visuals ταιριάζουν για το anime. Το συγκεκριμένο theme και concept ταιριάζουν γάντι.

Final Verdict: Recommended

Με τα χίλια, αλλά είναι σχεδόν αναγκαίο να διαβάσετε και τη συνέχεια στο manga για να έχετε ολοκληρωμένη άποψη για την ιστορία και τους χαρακτήρες.

Το ξέρω οτι αυτό το review ήταν μεγαλύτερο από το συνηθισμένο, αλλά ως ένα από τα αγαπημένα μου anime, δε μπορούσα να κάνω κάτι λιγότερο. Ευχαριστώ που διαβάσατε τα ramblings ενός κυνικού reviewer, και θα τα πούμε την επόμενη φορά!