Ήρθε η στιγμή που ούτε εγώ περίμενα, καθώς ούτε εγώ θυμόμουν: το πρώτο μου visual novel. Όπως χάζευα στο steam, βρήκα την επανέκδοση του Café Rouge, κάτι που με πήγε χρόνια πίσω, συγκεκριμένα στο 2014. Να τονίσω ότι το review αφορά το original παιχνίδι του 2012 και όχι την επανέκδοση του 2020 που κυκλοφορεί στο steam (για το οποίο θα σας μιλήσω επόμενη φορά). Πρόκειται για ένα otome μικρού μεγέθους με κεντρικό θέμα τα vampires.

Η ιστορία έχει ως εξής: Η Isis Black είναι μια συνηθισμένη μαθήτρια λυκείου, η οποία έχει προγραμματισμένη μια συνέντευξη στην πρώτη της δουλειά, στο μικρό καφέ Café Rouge. Πρόκειται για ένα κομψό δημοφιλές café με πεντανόστιμα γλυκά, που κρύβει όμως ένα μεγάλο μυστικό. Το βράδυ μετατρέπεται σε ένα εστιατόριο υψηλών προδιαγραφών και ανοίγει τις πόρτες του σε εκλεκτούς καλεσμένους. 

Τα routes είναι τρία και αποτελούνται από το αφεντικό και ιδιοκτήτη του Café Rouge, Antoine LeRouge, τον καλύτερο φίλο της Isis, Valen, και τον αναπληρωτή καθηγητή ιστορίας, Ron Davidson. Μακράν καλύτερο route θεωρώ προσωπικά αυτό του Antoine, όμως, όλα είναι εξίσου καλογραμμένα. Θα πρότεινα να προσπαθήσετε όλες τις πιθανές εκδοχές με τους κωδικούς, καθώς αποκαλύπτονται πληροφορίες για τις ιστορίες των χαρακτήρων που κάνουν ακόμα πιο όμορφο το μυστήριο του παιχνιδιού.

Αφού λοιπόν ανέφερα τη λέξη κωδικούς, να σας πω λίγα γενικά πράγματα, καθώς είναι λίγο διαφορετικό από τα κλασικά vn. Δεν πρόκειται για ενιαίο παιχνίδι, αλλά αποτελείται από επτά διαφορετικά chapters. Κάθε chapter διαρκεί περίπου 20 λεπτά για την επίτευξη κάποιου ending. Στο τέλος κάθε chapter μας δίνεται ένας κωδικός, τον οποίο χρησιμοποιούμε στην αρχή του επόμενου. Έτσι, καθορίζεται η ροή που θα πάρει η ιστορία αφού οι επιλογές μας στο εκάστοτε chapter οδηγούν σε διαφορετικούς κωδικούς. (Ελπίζω να μην σας μπέρδεψα γιατί εγώ μπερδεύτηκα όπως το έγραφα). Η διαφορετική αυτή δομή οφείλεται στο γεγονός ότι αποτελούσε free online java game (όπως αυτά που βρίσκαμε στο friv, kongrate κλπ) με episodic releases.

Πρόκειται για ένα παιχνίδι που δεν έχει την επιλογή save and load και δεν τη χρειάζεται κιόλας λόγω της δομής του. Ακόμη, ενσωματώνει σύντομα cooking mini games, καθώς η πρωταγωνίστρια δουλεύει ως βοηθός του σεφ. Αυτό είναι ίσως ένα από τα λίγα σημεία που δεν μου πολυάρεσαν, αφού κάθε φορά που κάνεις replay δεν μπορείς να κάνεις skip στην ιστορία αν δεν το ολοκληρώσεις. Όταν θες, λοιπόν, να βρεις έναν διαφορετικό κωδικό, το να πρέπει να ξαναφτιάξεις μια τούρτα είναι λίγο εκνευριστικό.

Δυστυχώς δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική με το συγκεκριμένο visual novel. To ανακάλυψα σε μια τελείως διαφορετική ηλικία, στην οποία τέτοιου είδους παιχνίδια δεν ήταν σε καμία περίπτωση διαδεδομένα και ως βασικιά με αγάπη στα βαμπίρ, είχα πάθει πραγματικά ψύχωση μαζί του. Σίγουρα το art δεν είναι το δυνατό του σημείο, αλλά η ιστορία είναι πολύ καλή. Η δομή του είναι όπως πρέπει και εν πάση περιπτώσει σας το προτείνω αφού μην ξεχνάμε: ήταν το πρώτο μου visual novel και συνεχίζω να ασχολούμαι με αυτά!