Η Μέλανι Στραϊντερ ζει με όσα μπορεί να κλέψει από σπίτια τη νύχτα. Σπίτια τα οποία ανήκουν στους ανθρώπινους ξενιστές των εξωγήινων που κατέλαβαν τη Γη. Σώματα τα οποία δεν είναι παρά μόνο δοχεία για τα πλάσματα που, αργά, μεθοδικά και δίχως έλεος, «έκλεψαν» τις ζωές και τις αναμνήσεις σχεδόν όλων των ανθρώπων. Η Μέλανι πιστεύει πως αυτή και ο μικρός αδελφός της, ο Τζεϊμι, είναι οι μοναδικού που δεν έχουν μέσα τους αυτά τα «παράσιτα»....

Μέχρι που γνωρίζει τον Τζάρεντ.

Όταν η Γουάντερερ ανοίγει τα μάτια της πάνω σε ένα χειρουργικό τραπέζι, μετά από εννιά ζωές σε εννιά διαφορετικούς πλανήτες, ακούσει τη φωνή του ξενιστή της. Καθαρά και δυνατά, μπορεί να ακούσει τις διαμαρτυρίες της νεαρής Μέλανι: νιώθει την απέχθειά της γι’ αυτό που είναι πλέον η σάρκινη φυλακή της, το πρώην δικό της σώμα. Μα μόνο αυτό το σώμα μπορεί να τη βοηθήσει να βρει αυτούς που αγαπάει. Αν είναι ακόμη ζωντανοί.

Μια περιπέτεια χωρίς ελπίδα (ή μόνο με αυτήν να κρατάει στη ζωή ένα σώμα με δύο ενοίκους;) ξεκινάει, από τον πολιτισμό στην έρημο, κι από εκεί μέσα στο έδαφος, μέσα σε σκαμμένες σπηλιές και τη μυρωδιά του θειαφιού στο νερό.

Μέλανι ή Γουάντερερ, η περιπλανήτρια, η Ζει στα Αστέρια...; Τζάρεντ ή Ίαν;

Άνθρωπος ή ψυχή;

...

Γιατί να το διαβάσεις;

...Όσο κι αν θέλεις να πιστέψεις πως είναι ακόμη μια κλισέ ιστορία για τον «καλό εξωγήινο», δεν είναι. Το νόημα, αν το αφήσεις να σε αγγίξει, πηγαίνει πολύ πιο βαθιά με ανελέητο τρόπο, σχεδόν βίαιο. Η Meyer καταφέρνει μέσα σε 686 σελίδες ανατροπής να θέσει ερωτήματα ηθικής, αποδοχής, ανθρωπιάς, αξιών και αγάπης, να τα αναλύσει και να βγάλει συμπεράσματα, ακόμη όμως αφήνοντάς μας να κρεμόμαστε από το τέλος της τελευταίας πρότασης.

...Ο εσωτερικός διάλογος παραπέμπει σε εσωτερικό μονόλογο καθώς ο χαρακτήρας/οι χαρακτήρες. (..;) πλησιάζουν όλο και πιο κοντά, αναπτύσσοντας μια δυνατή σχέση αγάπης-μίσους. Σχεδόν αναρωτιέσαι ποιος μισεί ποιον περισσότερο: Η Γουάντερερ, η εξωγήινη, τη  Μέλανι για την παρουσία στο σώμα που θεωρεί δικαιωματικά δικό της, ή η τελευταία για την κατάληψη από την πρώτη;

...Το ερωτικό σχήμα που, τελικά, παρουσιάζεται, δεν είναι τρίγωνο, όπως μπορεί να υποπτευθούμε. Είναι τετράγωνο. Οι γνωστές μορφές αγάπης εμφανίζονται εκεί που δεν το περιμένεις, σχέσεις δημιουργούνται και την ίδια στιγμή αυτοκαταστρέφονται, με το ερώτημα πάντα να παραμένει: «Επιτρέπεται;» Ένα «επιτρέπεται» που υπάρχει για τόσους πολλούς και διαφορετικούς λόγους από τόσα πολλά άτομα..

...Το σώμα ανήκει, τελικά, όχι σε αυτόν που το κατέχει, αλλά σε εκείνον που το αγαπά περισσότερο. Και ίσως όχι, ακόμη και τότε. Ίσως το Σώμα να μην είναι τόσο σημαντικό όσο είναι η Ψυχή...

[ Είχε πολύ, πολύ καιρό, ένα βιβλίο να με συγκινήσει τόσο. Και αυτό εδώ απλώς μου έκλεισε το μάτι (τι ειρωνικό που υπάρχει ένα μάτι στο εξώφυλλο!) από ένα ράφι και δεν μπορούσα να μην το διαβάσω! Μόλις δυο μέρες και το είχα, προς απογοήτευσή μου, τελειώσει... Μακάρι να κρατούσε περισσότερο η ιστορία, μακάρι να είχα λίγη παραπάνω υπομονή, αλλά ήταν τόσο συναρπαστικό που οι σελίδες απλώς έφυγαν κάτω από τα δάχτυλά μου...! Και να σκεφτεί κανείς πως ήμουν λιγάκι επιφυλακτική, έχοντας ακούσει πως το χαρακτήριζαν ψυχολογικό θρίλερ. Τελικά, έκαναν λάθος, δεν είναι θρίλερ. Είναι Sci-Fi Suspense/Drama, και μόλις έγινε το καινούριο αγαπημένο μου. ]

Υ.Γ: Το βιβλίο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 2013 από τον σκηνοθέτη Adrew Noccol, με τον τίτλο “The Host”

Από τη Melane με αγάπη.