Νέα Ορλεάνη 1927. Μετά την εξιχνίαση ενός φόνου που, τελικά, ίσως και να μην ήταν ηθελημένος, ο γνώριμός μας πλέον Κριστιάν Αμπρόζ έχει πέσει σε απραξία. Οι βροχές και η μεγάλη πλημμύρα που αφήνει το κάθε τι να σαπίζει αργά στην πόλη ελάχιστα επηρεάζει τη δική του ζωτικότητα, μα δεν θα μπορούσε να πει το ίδιο και για τη διάθεσή του. Μια διάθεση που δεν φαίνεται να φτιάχνει στο ελάχιστο, ούτε καν με τις πρόσκαιρες απολαύσεις της σάρκας που μπορεί να βρει άφθονες αν θέλει.

Όλα αυτά, όμως, μέχρι τη στιγμή που τυχαία φτάνει στα αυτιά του μια πληροφορία για κάποιον χαμένο μαφιόζο, η οποία βγάζει πάλι στην επιφάνεια το αστυνομικό του δαιμόνιο, ρίχνοντάς τον πάλι στην αναζήτηση στοιχείων. Πώς όμως συνδέεται το κουφάρι του μαφιόζου με την υπόθεση μιας νεαρής γυναίκας της οποίας η ζωή φαίνεται να απειλείται;

Η δεύτερη νουβέλα της σειράς «Ο Εθισμός του Κριστιάν Αμπρόζ» μας εισάγει, ένα βήμα τη φορά, σε μυστικά που κάποιοι θα ήθελαν να μείνουν κρυμμένα μια για πάντα στα θολά νερά του βάλτου, κολλημένα στο βούρκο. Υπόνοιες για πλάσματα που στοιχειώνουν τις άκρες του μυαλού μας δεν αργούν να γίνουν βεβαιότητες, καθώς μακριά δάχτυλα γραπώνονται από μισάνοιχτα παράθυρα, ξεχασμένοι δίσκοι με τραγούδια παίζουν επαναληπτικά και –τι παράξενο- το αίμα μιλάει πολύ δυνατά μέσα στη νύχτα…

Ο Ανδρέας Μιχαηλίδης μας δίνει την ευκαιρία να «κοιτάξουμε» πιο βαθιά μέσα στον παράξενο ψυχισμό του Κριστιάν Αμπρόζ, ρίχνοντας λίγο φως γύρω από το σκοτάδι που τον περιβάλει. Για μια φορά, αυτός ο εσωστρεφής ντετέκτιβ που γνωρίσαμε, γίνεται πιο ανθρώπινος –τόσο που ξαφνιάζει ακόμη και τον εαυτό του- και, ίσως, ερωτεύσιμος με τον πιο γήινο τρόπο. [Αν και, ίσως, το να ερωτευτείς τον Κριστιάν είναι το τραγικότερο –και πιθανώς το τελευταίο- λάθος που θα κάνεις στη ζωή σου] Μυστήριο, δόσεις χιούμορ εκεί ακριβώς που πρέπει, ένταση στα σωστά σημεία είναι λίγα μόνο από τα πολλά θετικά στοιχεία που συνυπάρχουν αρμονικά σε αυτό το βιβλίο. Δευτερεύον –ή μήπως κι όχι;- χαρακτηριστικό, ο ερωτισμός των τελευταίων σελίδων που σε κάνει να παρακαλάς να μην τελειώσει ακόμη η ιστορία.

‘’Πέρασε καιρός. Άγνωστο πόσος. Μια νύχτα που ένιωθε τον εαυτό του και τον κόσμο αρκετά συμπαγή, βγήκε να περπατήσει στην πόλη, έχοντας την ανάγκη να επιβεβαιώσει πως είχε υλική υπόσταση, διαχωρισμένη από την υπόλοιπη πλάση.’’

Γιατί να το διαβάσεις:

Αν έχεις διαβάσει το πρώτο βιβλίο της σειράς κι ενθουσιάστηκες με την ατμόσφαιρα και το μυστήριό της, στο δεύτερο βιβλίο θα βρεις τα κομμάτια του πάζλ που συμπληρώνουν την εικόνα, και προσθέτουν ακόμη περισσότερα ερωτήματα προς απάντηση…

Διότι είναι η μέση μιας ιστορίας που όσο πάει και γίνεται καλύτερη, βαθύτερη και πολυπλοκότερη, χωρίς όμως να σε μπερδεύει.

Αστυνομικό μυθιστόρημα, νουάρ νουβέλα ή ύμνος στο μυστηριακό υπόβαθρο μιας φύσης που ακόμη είναι υπό ανακάλυψη κι έξω από κάθε ανθρώπινη γνώση; Σε κάθε σελίδα εναλλάσσονται τα ερωτήματα, κι εσύ προσπαθείς να καταλάβεις αν έχεις «πιάσει το νόημα» …

Από τη Melane με αγάπη…