Νέο Πεκίνο, ώρα αιχμής. Η αγορά στο κέντρο της πόλης είναι πολύβουη όσο κάθε άλλη μέρα, η θερμοκρασία ανεβασμένη. Η Σίντερ προσπαθεί με σθένος να ξελασκάρει τις βίδες από το υπερβολικά στενό τεχνητό της μέλος: το πόδι της. Έχει στείλει από ώρα την Άικο να της βρει ένα πόδι πιο συμβατό με το σώμα της, μα εκείνη αρκεί.

Στο μαγαζί της όμως, το γεμάτο συνθετικά μέλη και καλώδια, οθόνες αφής και γράσο δεν μπαίνει η Άικο, αλλά ο πρίγκιπας Κάι, εξωπραγματικά όμορφος και συνάμα αληθινός όσο καμία εικόνα δεν θα μπορούσε να αποδώσει.

Η Meyer καταφέρνει να πάρει την πολύ γνωστή κι αγαπημένη ιστορία της Σταχτοπούτας και να την μεταφέρει σε μια φουτουριστική κοινωνία, στην οποία η τεχνολογία έχει παρεισφρήσει στο ανθρώπινο σώμα όσο ποτέ: Ανδροειδή με τεχνητή νοημοσύνη περιφέρονται κάνοντας θελήματα, ολογραμματικές εικόνες μεταφέρουν μηνύματα, και Σάιμποργκ δουλεύουν για τους ανθρώπους.

Η τεχνολογία όμως δεν μπορεί να σταματήσει την επιδημία της Λετούμωσης που εξαπλώνεται όλο και περισσότερο, μη γνωρίζοντας όρια, μην κάνοντας διακρίσεις ανάμεσα σε νέους και γέρους, άνδρες και γυναίκες ή Σάιμποργκ και ανθρώπους.

Το νόημα, απτό όσο και στην παλιά ιστορία, είναι φανερό σε κάθε σελίδα: Αν είσαι Σάιμποργκ είσαι κάτι λιγότερο από άνθρωπος. Και αν δεν είσαι άνθρωπος, είσαι σκλάβος, ιδιοκτησία. Πειραματόζωο...

Πώς, λοιπόν, καταφέρνει η Σίντερ, αυτή η μεταμοντέρνα Σταχτοπούτα, να κερδίσει την καρδιά του Γοητευτικού Πρίγκιπα; Κι αν ο πρίγκιπας δεν κρίνει μόνο με την καρδιά του αλλά και με το συμφέρον του λαού του;

Καθημερινές ανησυχίες, φιλίες, πάθη, μυστικά έρχονται και δένουν με μια πλοκή λιγάκι διαφορετική απ’ όσο την ξέραμε, πάντα με την απειλή της Λετούμωσης, αυτής της ανίατης νόσου, πάνω από τα κεφάλια μας. Κι ένα μυστικό που όσο πιο κοντά πας να το πιάσεις, τόσο το χάνεις κι απομακρύνεσαι...

Γιατί να το διαβάσεις

Είναι ελαφρύ, διαβάζεται εύκολα, και σίγουρα θα βρεις κοινά σημεία με την κλασσική ιστορία. Μάλιστα κάποτε γίνεται καλύτερη, αφού έχουμε την ευκαιρία να δούμε μερικές κλεμμένες στιγμές χαράς κι έρωτα.

Η ηρωίδα είναι προσιτή. Δεν παραπέμπει στους ήρωες ιστοριών που ξεπερνούν τα πάντα με τη δύναμη της θέλησής της, είναι ανθρώπινη. Κι έχει πολλά να χάσει, περισσότερα απ’ όσα έχει ήδη χάσει.

Το στυλ γραφής είναι ξεκούραστο και «φιλικό». Ευκολοδιάβαστο θα λέγαμε. Ταυτόχρονα όμως σε αγγίζει συναισθηματικά, εκεί που δεν το περιμένεις, χωρίς να γίνεται αχρείαστα δακρύβρεχτο.

[Λατρεύω τα βιβλία φαντασίας, κι όσο περνάνε τα χρόνια αγαπώ να ανακαλύπτω πως οι «μεταφορές» ιστοριών που με μεγάλωσαν μπορούν κι επιβιώνουν στο χρόνο, εναρμονίζοντας  παρόν και μέλλον με την πραγματικότητα. Στο «Σίντερ» με εξέπληξε –δυσάρεστα- η πολύ πραγματική πιθανότητα ενός Σάιμποργκ να είναι κατώτερο ενός 100% ανθρώπινου όντος. Αν και τα τεχνητά μέλη τείνουν να γίνουν ένα πολύ  δημοφιλές –και κερδοφόρο κομμάτι- της χειρουργικής, ακόμη υπάρχει η πεποίθηση πως αν δεν είσαι φτιαγμένος μόνο από σάρκα και οστά, είσαι «μιαρός», και «νοθευμένος».

Επίσης, η όλη περιγραφή του μικροβίου της Λετούμωσης και πόσο απομακρύνει φίλους, συγγενείς και αγαπημένα πρόσωπα, μου έφερε στο μυαλό το «Ο έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας» για κάποιο λόγο... Σαν να περιμένει η αγάπη την επιδημία για να θεριέψει.]

ΥΓ: Το Βιβλίο είναι το πρώτο της σειράς «Τα Χρονικά των Λούναρ», τους οποίους και γνωρίζουμε επιγραμματικά στο «Σίντερ» Στις υπόλοιπες ιστορίες της σειράς, γνωρίζουμε κι άλλους αγαπημένους χαρακτήρες, όπως η Κοκκινοσκουφίτσα, η Χιονάτη και η Ραπουνζέλ, πάντα μέσα σε αυτό το φουτουριστικό σύμπαν που έχει χτίσει η Marissa Meyer.

Από τη Melane με αγάπη...