από τη Μυρτώ Κορωνιού

**DISCLAIMER** Το περιεχόμενο αυτού του άρθρου είναι δυσάρεστο και ενοχλητικό. Reader discretion is advised. Αυτό το άρθρο είναι καθαρά ενημερωτικό.

Βλέποντας ήδη τον τίτλο και το disclaimer αυτού του άρθρου, μπορείτε να καταλάβετε ότι το σημερινό άρθρο είναι αρκετά σοβαρό και θα μιλήσουμε για ένα θέμα που ίσως δεν σας κάνει να νιώσετε άνετα. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο θα ήθελα να διευκρινίσω πως εάν νιώσετε άβολα είτε κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης του κειμένου είτε μόνο και μόνο από τον τίτλο του, μπορείτε να μην το διαβάσετε.

Το δάσος Aokigahara, επίσης γνωστό ως Θάλασσα των Δέντρων (樹海, Jukai), είναι ένα δάσος στη βορειοδυτική πλευρά του όρους Fuji της Ιαπωνίας, που ευδοκιμεί σε 30 τετραγωνικά χιλιόμετρα σκληρυσμένης λάβας, η οποία καθορίστηκε από την τελευταία μεγάλη έκρηξη του όρους Fuji το 864 μ.Χ. Το δυτικό άκρο του Aokigahara, όπου υπάρχουν πολλές σπηλιές που γεμίζουν με πάγο το χειμώνα, είναι ένας δημοφιλής προορισμός για τουρίστες και σχολικά ταξίδια. Μέρη του Aokigahara είναι πολύ πυκνά και η πορώδης λάβα που απορροφά ήχο, προσφέρει στους επισκέπτες μια αίσθηση μοναξιάς και ηρεμίας. Το δάσος έχει ιστορική φήμη ως το σπίτι των yūrei: φαντάσματα των νεκρών στην ιαπωνική μυθολογία.

Τα τελευταία χρόνια, το Aokigahara έγινε γνωστό ως «το δάσος αυτοκτονίας», ένας από τους πιο συχνά χρησιμοποιούμενους τόπους αυτοκτονίας στον κόσμο. Σημάδια στην αρχή ορισμένων μονοπατιών παροτρύνουν τους αυτοκτονικούς επισκέπτες να σκεφτούν τις οικογένειές τους και να επικοινωνήσουν με μια ένωση πρόληψης αυτοκτονιών. 

Πιο αναλυτικά, η σκοτεινή φήμη του Aokigahara υπάρχει εδώ και δεκαετίες. Στο δημοφιλές μυθιστόρημα του 1961, Nami no Tō (Tower of Waves), του Ιάπωνα συγγραφέα Seicho Matsumoto, μια ηρωίδα κατευθύνεται στο δάσος για να βάλει τέλος στη ζωή της. Πιο πρόσφατα, σε μια αμερικανική ταινία τρόμου του 2016, "The Forest", μια γυναίκα πηγαίνει εκεί αναζητώντας τη δίδυμη αδερφή της, η οποία εξαφανίστηκε μυστηριωδώς στο δάσος.

Περισσότεροι από 100 άνθρωποι που δεν ήταν από την περιοχή γύρω από το Aokigahara, αυτοκτόνησαν εκεί μεταξύ του 2013 και του 2015, σύμφωνα με έκθεση τοπικής αυτοδιοίκησης. Σε εθνικό επίπεδο, οι αυτοκτονίες ανέρχονταν σε περίπου 24.000 άτομα το 2015, σύμφωνα με το Υπουργείο Υγείας, Εργασίας και Πρόνοιας της χώρας. Αυτοί οι αριθμοί δεν περιλαμβάνουν απόπειρες αυτοκτονιών.

Οι ντόπιοι λένε ότι μπορούν εύκολα να εντοπίσουν τους τρεις τύπους επισκεπτών στο δάσος: πεζοπόρους που ενδιαφέρονται για τη γραφική θέα του όρους Fuji, τους περίεργους που ελπίζουν να δουν με τα μάτια τους το μακάβριο και εκείνες τις ψυχές που δεν σκοπεύουν να φύγουν.

Αυτοί που ελπίζουν να αφαιρέσουν τη ζωή τους, μπορεί να μην λάβουν υπόψη τους τον αντίκτυπο που έχουν οι αυτοκτονίες σε εκείνους που ζουν κοντά σε μια περιοχή που φημίζεται ότι είναι σημείο αυτοκτονίας. Ένας τοπικός αστυνομικός είπε: «Έχω δει πολλά πτώματα σε άσχημο στάδιο αποσύνθεσης… Δεν υπάρχει τίποτα όμορφο στο να πεθάνεις εκεί».

Όπως είναι φυσικό, ανακαλύπτονται συχνά πτώματα σε μηνιαίες κινήσεις που συντονίζονται από την αστυνομία και τους τοπικούς εθελοντές πυροσβέστες. Καθώς μετακινούνται γύρω από το δάσος, αυτοί οι ερευνητές αφήνουν τις πλαστικές ταινίες με χρωματική κωδικοποίηση ανάμεσα στα δέντρα για να επισημάνουν πού έψαξαν και πού βρήκαν αντικείμενα ή πτώματα - ή μερικές φορές απλώς για να επιστρέψουν από αυτόν τον λαβύρινθο.

Κλείνοντας, θα ήθελα να παραθέσω μια φράση από ένα σχετικό κείμενο ενός αγαπημένου μου κωμικού. “Να μιλάτε, να μιλάτε, να μιλάτε. Δεν φαντάζεστε πόσοι άνθρωποι θέλουν και μπορούν να βοηθήσουν. Να αγκαλιάζεστε, να αγαπιέστε και χέρι-χέρι θα περάσει”.

Σίγουρα θα περάσει. Δεν είμαστε μόνοι σε αυτό.

Γραμμή αυτοκτονίας: 1018

Πηγές: japantimes.co.jp, edition.cnn.com, atlasobscura.com, asahi.com