από τον Kalivo

Είστε μία «ψυχή» περίεργη, που αναρωτιέται γιατί να υπάρχει τόση δυστυχία στον κόσμο, στον μάταιο κόσμο τούτο; Πόσα βάσανα να αντέξει ένας απλός άνθρωπος; Πολλοί οδηγούνται σε σκέψεις γεμάτες δυστυχία με τη ζωή να χάνει το νόημά της και να γίνεται ιδιαίτερα «βαριά». Ύστερα, χάνεις το κουράγιο σου και σε «παίρνει από κάτω», δεν βρίσκεις πια χαρά και τα πράγματα που κάποτε σε ευχαριστούσαν, δείχνουν να έχουν όλα χαθεί. Όλα σου προκαλούν λύπη και δεν θες πια να ζεις. Μία είναι η λύση, αυτοκτονία…

Omedetou (συγχαρητήρια), ακούς τον Purapura να σου λέει!

Μα τι έγινε; Λοιπόν, ήσουν μία πολύ «κακή» ψυχή, αλλά μην λυπάσαι καθόλου, γιατί τα κατάφερες. Κέρδισες μία ακόμα ευκαιρία. Μία ευκαιρία να ζήσεις από την αρχή. Βέβαια, δεν θα είσαι ακριβώς ο ίδιος. Φτάνει να σώσουμε τη ψυχή σου, έτσι δεν είναι; Το σώμα ας είναι άλλο. Ναι, έτσι θα γίνει. Ξεκινάς και πάλι, αυτή τη φορά στο σώμα ενός μαθητή γυμνασίου που και εκείνος επέλεξε να αυτοκτονήσει. Αν θελήσεις να «αναμορφωθείς», τότε το σώμα του είναι όλο δικό σου για να «βάλεις» τη ψυχή σου. Το νέο της σπίτι. Αν, όμως, θεωρείς ότι δεν χρειάζεσαι να ξαναζήσεις, τότε απλά πορέψου για λίγο καιρό και η ψυχή σου θα αναπαυθεί μαζί με το προσωρινό σου σώμα, όπως και οι δύο αρχικά διαλέξατε.

Έτσι ξεκινάει το ταξίδι της ψυχής του πρωταγωνιστή στο σώμα του Makoto Kobayashi. Η οικογένειά του οποίου τον είχε για νεκρό, αφού βρίσκεται στο νοσοκομείο μετά από απόπειρα αυτοκτονίας. Ωστόσο, κάτι τέτοιο προφανώς δεν έχει συμβεί ακόμα, αφού ο Makoto είναι ζωντανός. Κατά πόσο όμως ζούσε προηγουμένως και κατά πόσο θα ζήσει από δω και στο εξής μένει να το δούμε. Πώς θα αντιδράσει η οικογένεια στην «επιστροφή» του άσωτου γιου της; 

Ο Purapura είναι εκεί για να μας δώσει ελάχιστες, μα απαραίτητες πληροφορίες για το παρελθόν του Makoto και το μέλλον της ψυχής σαν Makoto. Και το ταξίδι ξεκινά. Ο Makoto ήταν θύμα σχολικού εκφοβισμού και σε συνδυασμό με κάποια άλλα πράγματα που αφορούσαν στενά, οικογενειακά και μη πρόσωπα, δεν μπόρεσε να έχει μία «ήσυχη» και ατάραχη ζωή. Την συνέχεια θα αναλάβει η ψυχή. Το κλίμα είναι τεταμένο. Οι αλληλεπιδράσεις του με την οικογένεια και κάποιους συμμαθητές του έντονες και αρκετά φορτισμένες. Όμως έτσι είναι η ζωή!

Ως το τέλος της ταινίας θα έχετε πάρει ένα τουλάχιστον «μάθημα» σχετικά με το θέμα της ζωής και το πως να την «περάσουμε». Είναι τα διδάγματα του Colorful πρωτότυπα; Δεν θα το έλεγα, μάλλον τα αναμενόμενα. Και αυτό σημαίνει πως για να εξετάσουμε αν η ταινία είναι καλή ή όχι, αν πετυχαίνει τον σκοπό της, πρέπει να δούμε την παρουσίαση των κεντρικών ιδεών και την υλοποίηση της θεματολογίας στην ταινία.

Η ταινία διαθέτει ένα «πλούσιο» cast. Όχι γιατί υπάρχουν πολλά πρόσωπα, αντιθέτως, διότι υπάρχουν λίγα και καλά. Βασικοί χαρακτήρες που παίζουν ακριβώς τον ρόλο τους, δηλαδή να ζήσουν και εκείνοι πλάι στον πρωταγωνιστή και να μας πουν κάτι για τη ζωή. Η σχέση τους με τον Makoto είναι ζωτικής σημασίας για την πλοκή και την εξέλιξη της ιστορίας. Όλοι τους συμμετέχουν και αλλάζουν, επηρεάζουν την πορεία του Makoto, ή καλύτερα της ψυχής που πλέον κατοικεί στο σώμα του. Ένα, ίσως, από τα σημεία όπου για μένα η ταινία χωλαίνει είναι το γεγονός ότι τελειώνει κάπως νωρίς. Είναι πράγματι ένα γεμάτο δίωρο, αλλά ένιωσα με το πέρας της ότι δεν πρόλαβα να δω αρκετά. Βέβαια, η ταινία καταλήγει σε ένα οριστικό σημείο, από το οποίο και έπειτα θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν έχει και πολλά να δεις. Κι όμως, εγώ θα ήθελα να δω τους χαρακτήρες να αλληλεπιδρούν λίγο ακόμα. 

Και ερχόμαστε σε ένα μεγάλο θετικό της ταινίας που είναι η μουσική υπόκρουση, τα soundtracks. Παρακολουθώντας την, δεν ένιωσα λεπτό πως η μουσική κουράζει ή επαναλαμβάνεται άσκοπα και σε βαθμό που γίνεται αισθητό, και κατά συνέπεια άσχημο. Οι μελωδίες και τα μουσικά κομμάτια που έπαιξαν, συνόδεψαν τις αντίστοιχες σκηνές κατάλληλα. «Έντυσαν» τις σκηνές όπου χρησιμοποιήθηκαν και πέτυχαν τον σκοπό τους, δηλαδή να δημιουργήσουν, να σου μεταδώσουν και να σε γεμίσουν με τα σωστά συναισθήματα αναλόγως το περιεχόμενο της σκηνής. Γιατί η μουσική είχε αλλαγές. Αλλαγές στη διάθεση και στον τύπο της. Διαφορετικό τέμπο και ρυθμό, διαφορετικά πράγματα να «πει» κάθε φορά.

Πράγματα να πει και να αναδείξει έχει και το animation μαζί με το artstyle. Η ροή ολόκληρης της ταινίας είναι ιδιαίτερα ρευστή. Η εικόνα είναι προσεκτικά ζωγραφισμένη και νομίζω πως αυτό φαίνεται εύκολα. Τα γεγονότα «κυλάνε» στην οθόνη και σε τοποθετούν στο κλίμα των εκάστοτε σκηνών. Το artstyle είναι οπτικά ταιριαστό και επιτηδευμένα μουντό, ώστε να εισάγει την κατάλληλη ατμόσφαιρα και να διαθέτει την πρέπουσα αισθητική. Είναι γκριζωπό και σκοτεινιασμένο. Είναι κατσούφικο και θα έλεγε κανείς μίζερο. Μοιάζει λίγο με τον πρωταγωνιστή, κι αν με ρωτάτε: μήπως είναι μόνο ψυχοπλακωτικό για να είναι δυσάρεστο, τότε ένα έχω να σας πω be colorful.

Κάπου εδώ λέω να σας αφήσω και να ολοκληρώσω αυτό το review, αλλά πριν το κάνω θα γράψω λίγα εντελώς υποκειμενικά λόγια, μια μικρή προσωπική άποψη.

Το colorful έχει μια απλή ιδέα για κύρια ιστορία. Σίγουρα, δεν είναι πρωτότυπη, όμως, αξίζει να την δεις. Είναι μια αρκετά καθημερινή και ανθρώπινη ματιά σε ένα μεγάλο ερώτημα: αξίζει να ζω; Είναι μια πολύ πιο γειωμένη και ωμή ματιά στο μελοδραματικό αυτό δίλημμα, δίχως βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι συγκινητική. Είναι μια αξιόλογη προσπάθεια αν μη τι άλλο.

Για μένα είναι ένα 7/10.

Λοιπόν, δείτε την ταινία και γεμίστε την παλέτα σας χρώματα!