από τον Kalivo

Ήρθε η ώρα «να πιάσω στο στόμα μου» το rom-com anime Horimiya. Είναι άραγε ένα από τα τέλεια ρομάντζα εκεί έξω ή θα μας βγάλεις τη ψυχή μέχρι οι δύο ερωτευμένοι να ενδώσουν επιτέλους και να γίνουν πραγματικά lovebirds;

Έρχεται ο περσινός χειμώνας και έχω πάρει μία τεράστια απόφαση (ναι μιλάμε για κάτι πολύ συνταρακτικό). Αποφάσισα να δω καμιά δεκαπενταριά airing anime, νομίζω 17 ήταν για να είμαι πιο ακριβής. Ανάμεσα τους βρισκόταν και το πολλά υποσχόμενο, σύμφωνα με τους manga readers, Horimiya. Ένα anime που για μία φορά δεν θα με κουράσει με ρομάντζα και αγάπες που περνάνε από χίλια κύματα για να είναι μαζί (ή καμιά φορά για να καταλήξουν εντελώς μόνοι). Βέβαια, δεν είπα ποτέ ότι δεν μου αρέσουν αυτού του είδους οι ρομαντικές ιστορίες, αλλά το Horimiya, από τη νοητή περιγραφή που «είχε πάρει το αυτί μου», έμοιαζε με κάτι φρέσκο. Μια αναζωογονητική ματιά στις ιστορίες αγάπης, δίχως πολλά πάθη, λες και οι πρωταγωνιστές πρέπει να σταυρωθούν σαν τον Ιησού προτού μπορέσουν να γευθούν τους καρπούς του έρωτα και της αμοιβαίας αγάπης. Κάπως έτσι «έβλεπα» το Horimiya, πριν καν αρχίσω να το βλέπω.

Πάμε λοιπόν να ρίξουμε μια ματιά στο περιεχόμενό του και να πούμε μερικά πράγματα για αυτό. Κάπου εδώ να σημειώσω ότι ΔΕΝ έχω διαβάσει το manga ούτε στο ελάχιστο. Δεν έχω δει ούτε μια σελίδα του για την ακρίβεια. Ξεκινάω λοιπόν να παρακολουθώ το Horimiya, τόσο «αγνός», όσο και η αγάπη του βασικού ζευγαριού, την οποία περιμένω πως και πως να ξετυλιχτεί μπρος στα μάτια μου.

Τα πρώτα επεισόδια μοιάζουν αρκετά γενικόλογα και εισαγωγικά. Φαίνεται να γίνεται μια γερή εισαγωγή βασικών χαρακτήρων. Πιο συγκεκριμένα, εξαρχής καταλαβαίνει κανείς ότι και οι δύο πρωταγωνιστές, και spoiler alert (που βέβαια δεν είναι) main couple, είναι εντελώς διαφορετικοί από ό,τι δείχνουν. Η Hori μοιάζει μία εντελώς εξωστρεφής κοπέλα, που κάθε άλλο παρά συγκροτημένη θα έπρεπε να είναι. Κι όμως, τα φαινόμενα απατούν, και όσο εκδηλωτική κι αν δείχνει να είναι, στο σπίτι της μετατρέπεται σε ένα άλλο άτομο. Είναι επιμελής και καθόλου «φανταχτερή». Φροντίζει να συμβάλει στην «ευημερία» της οικογενείας, προσέχει τον μικρό της αδερφό και το σπίτι ολόκληρο θα μπορούσε να πει κανείς, αφού η μητέρα της είναι πολυάσχολη. Ο Miyamura από την άλλη… ναι σε περίπτωση που δεν το είπα ο τίτλος Horimiya είναι ένα λογοπαίγνιο των επιθέτων τους. Ο Miyamura και αυτός λοιπόν εμφανίζεται να έχει «διπλό πρόσωπο», μιας και ενώ στο σχολείο δείχνει να είναι απαθής και μοναχικός, εκτός τάξης έχει τα μακριά μαλλιά του κότσο, δεν φοράει τα γυαλιά του, φοράει σκουλαρίκια και (δραματική μουσική) έχει τατουάζ! 

Ήμουν έτοιμος να πω ότι τα αρχικά επεισόδια φαίνεται να «πηγαίνουν» αργά. Θα μας προβάλλουν τις δύο «ταυτότητες» των πρωταγωνιστών μας και πως τις κρύβουν από την κοινή θέα. Αλλά όχι, εδώ έρχεται το πρώτο αρνητικό που εντόπισα στο Horimiya. Από το πρώτο κιόλας επεισόδιο βλέπουμε όλα αυτά τα «πολλαπλά πρόσωπα» σε λίγα λεπτά. Έναν μαζεμένο και ταυτόχρονα διαχυτικό Miyamura. Μία πασίγνωστη, μα και καλή μαθήτρια Hori που στο σπίτι της μετατρέπεται στο πρότυπο του «φρόνιμου κοριτσιού». Σαν να μην έφτανε αυτό, στο παιχνίδι «μπαίνει» και ένας φίλος του Miyamura που έχει «κόλλημα» με την Hori και αποφασίσει να της εκμυστηρευτεί τα συναισθήματά του, φέρνοντας τον Miyamura σε περίεργη θέση, κάνοντας τη Hori έξαλλη μαζί του (το γιατί δεν θα σας το πω για να μην «βγάλω στη φόρα» τα πάντα).

Όλη αυτή η ταχύτητα δεν σε αφήνει να καταλάβεις, να διαπιστώσεις, και κυρίως να πειστείς πως ο Miyamura ήταν ένας μοναχικός μαθητής όλη του τη ζωή, χωρίς παρέες. Και πως η Hori είναι κάτι σαν μία ταπεινή celebrity της τάξης της. Μάλιστα, μου έδωσε την εντύπωση ότι όχι απλώς δεν συμβαίνουν αυτά, αλλά δεν είναι έτσι καθόλου. Αφού ο Miyamura, μόλις στο τρίτο επεισόδιο ρίχνει κανονικότατο κουτουλίδι στον πρόεδρο του student council (κάτι σαν το δικό μας δεκαπενταμελές) πράγμα που πηγαίνει αρκετά κόντρα στο ρόλο του καημένου loner. Για να μην μιλήσω την άνεση που έχει να πηγαίνει σχεδόν με κάθε δυνατή αφορμή στο σπίτι της Hori και να κάθεται δίχως έγνοιες και άγχη. Εντάξει, θα πω στον εαυτό μου «δεν πηγαίνει και απρόσκλητος και ούτε μπαστακώνεται», αλλά η ευχέρεια με την οποία μπορεί αμέριμνος να βρίσκεται διαρκώς στο σπίτι της Hori, δεν ταιριάζει με το όλο concept του ταπεινού και περιθωριοποιημένου. Ούτε βέβαια ταιριάζει και στη Hori που ενώ δείχνει αρκετά κοινωνική και χαλαρή, στο σπίτι μετατρέπεται σε ιδιαίτερα συμμαζεμένη και επιφυλακτική. 

Φυσικά, όλη αυτή η γρηγοράδα δεν επηρεάζει μόνο το κομμάτι των προσωπικοτήτων, αλλά και του ρομάντζου του ίδιου. Στα μάτια μου φάνηκε αρκετά βεβιασμένο και δίχως ουσία, ενώ θα έπρεπε (τουλάχιστον αυτό περίμενα) να με πείσει ότι είναι έστω «λογικό». Ήρθε η ώρα να σχολιάσω ένα από τα μεγάλου θετικά του. Μπορεί, λοιπόν, το Horimiya και η σχέση των Hori και Miyamura να μην έχει ανόητα εμπόδια για να αναδειχθεί. Μπορεί να μην περνάει από δυσκολίες και προχωράει με αρκετά «ανθρώπινο» και καθημερινό ρυθμό. Αλλά δεν μπόρεσε να με πείσει πως έπρεπε να υπάρξει εξαρχής. Η Hori, δίχως κανένα σημάδι, εμπιστεύτηκε τον Miyamura πολύ άμεσα. Και ο Miyamura με τη σειρά του ανοίχτηκε πολύ εύκολα στη Hori για κάποιον που παρουσιάζεται ως κλειστός χαρακτήρας. 

Και άλλο ένα «αισθητό» μειονέκτημα του Horimiya είναι ότι επειδή η σχέση τους βαδίζει με βήματα απλά, «ξεμένει» γρήγορα και δεν έχει κάτι εξαιρετικό να παραθέσει στον θεατή. Ναι μεν προβάλλει το καθημερινό progress της σχέσης τους, αλλά αυτό έρχεται κάπως «αυτόματα», με ευκολία και σχετική ηρεμία. Οπότε, για να μην καταντήσει τελείως μονότονο και προβλέψιμο, «αναγκάζεται» να χρησιμοποιήσει και άλλα ζευγάρια. Έτσι, λίγο πολύ ο καθένας αρχίζει να «μπλέκεται» με την καθεμία. Κι ενώ είναι λογικό σε ένα σχολείο να μην υπάρχει «πολύς χώρος», θα ερωτευθείς αυτόν που θα βρεις τριγύρω σου και είναι διαθέσιμος. Όμως, κάπως έτσι αρχίζουν να δημιουργούνται πολλά ζευγάρια, τα οποία μέσα στον περιορισμένο χρόνο των δεκατριών επεισοδίων δεν προλαβαίνουν να αναδειχθούν σωστά και ομαλά.

Να αναφέρω και κάπου εδώ ένα μικρό σχόλιο για να δείξω την αγανάκτησή μου, που μόνη αδικημένη στο όλο «σχήμα» έμεινε. Ποια άλλη, η αγαπημένη μου χαρακτήρας Sakura. Δεν θα πω παραπάνω, αν και μαρτύρησα αρκετά για την πορεία της Sakura στο Horimiya. Ωστόσο, την «επικαλούμαι», γιατί ήταν η μόνη χαρακτήρας που κατάφερε να με κερδίσει και να με πείσει ότι έχει κάποια ανάπτυξη. Κατάφερε να με πείσει ότι, ναι, η Sakura έχει μία εξέλιξη στις πεποιθήσεις τις (κυρίως για την αγάπη) και πως μέσα από όλα όσα της συμβαίνουν αλλάζει και «μεγαλώνει».

Πέραν όσων έγραψα ήδη. Ας πω και για τα υπόλοιπα «μέλη» συνοπτικά, για να μην σας κουράσω άλλο με το μπλα μπλα μου. Το animation του Horimiya είναι μια χαρά για το είδος του. Ναι μεν δεν υπάρχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις, αλλά πετυχαίνει αυτό που πρέπει να κάνει. Η μουσική υπόκρουση είναι σχετικά αδύναμη. Τα ηχητικά εφέ υπάρχουν, αλλά η μουσική στο υπόβαθρο λείπει και όταν μας θυμάται, δεν έχει να προσφέρει κάτι το δυνατό ή συγκινητικό. Άλλωστε, σε γενικές γραμμές το Horimiya κυμαίνεται σε ελαφρά επίπεδα και σε ρηχά νερά. Δεν έχει σκοπό να ταράξει, αλλά να είναι γλυκό και ήρεμο. Το συνολικό design στο οπτικό κομμάτι, από το art style μέχρι το background είναι αρκετά ταιριαστό στον τόνο και στο κλίμα που θέλει να έχει (ανάλαφρο). 

Και αφού είπα τόσα και τόσα για τους χαρακτήρες, για την πλοκή και για οτιδήποτε άλλο «κατέβασε η κούτρα μου», πρέπει να το κλείσω, διότι κινδυνεύω να το ξεχειλώσω και να με πάρουν στο κυνήγι με πιρούνες και τσουγκράνες οι fans του Horimiya. Συνοψίζω τελικά με βαθμολογίες για να δείτε χειροπιαστά την άποψή μου για το Horimiya. Ιδού ο επίλογος:

Ιστορία 5/10

To Horimiya με τα γεγονότα και την εξέλιξή τους δεν κατάφερε να με πείσει πως έχει να πει κάτι παραπάνω. Ότι είναι, επιτέλους, μια απλή και όμορφη ιστορία αγάπης. Είναι απλή, αλλά υπερβολικά απλή, ξεπερνώντας την «απλότητα» πολλών slice of life τολμώ να πω.

Χαρακτήρες 5/10

Μπορεί να «έκραξα» τους χαρακτήρες, αλλά δίνοντάς τους το ελαφρυντικό του «ανόητου εφήβου», δεν μπορώ να τους κακολογήσω και θα τους κρίνω ως σκέτο “μέτριους”, γιατί δεν κατάφεραν να μου αποδείξουν πως είναι κάτι παραπάνω.

Οπτικοακουστικό 4/10

Η μουσική είναι γενικά απούσα. Το σχέδιο των χαρακτήρων, σκηνικών και τοποθεσιών δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο και αξιοσημείωτο να προσφέρει.

Final score 4/10